ପ୍ରେମ ସାଗର

ପ୍ରେମ ଦରିଆରେ ମନ ଡୁବି ଗଲେ

ଖେଳେ ଯେ ଅଦ୍ଭୁତ ଶାନ୍ତି

ଉଦାସ ମନରେ କେତେ ଯେ ସପନ

ଛବି ତୋଳି ଯାଏ ରାତି ।

ଶୀତଳ ସମୀରେ ମଳୟ ବସନ୍ତ

ଜୀବନେ ଆସଇ ଝୁମି

ଉତଫୁଲ୍ଲିତ କରି କଥା ଦେଲା ସାରି

ପ୍ରୀତି ରୂପା ଅଭିମାନୀ ।

ହୃଦୟ ମନ୍ଦିରେ ସଜାଡି ଲେଖିଛି

ଅଭିସାରିକାରେ ଭାଷା

ସେ ଭାଷା ପାଉଁଜି ରୁଣୁଝୁଣୁ ବାଜି

ଜଗାଏ କାମନା ତୃଷା ।

ପ୍ରେମ ଅନୁଭୂତି ଅନଳ ଯେମିତି

ରୂପ ତା ଅଦୃଶ୍ୟେ ବାସ

ପ୍ରେମ ସାଗରରେ ଡୁବାଇ ଦିିଏ ସେ

କେବେ କାନ୍ଦ କେବେ ହସ ।

ଲିଭେନା ସେ ନିଆଁ ଦିିିଶେନା ଯେ ଧୁଆଁ

କାମ ସ୍ପର୍ଶେ ହୁଏ ନାଶ

ପିରତି ଦରିଆ ପାରି ହେବା ପାଇଁ

ସାହସ ନାବରେ ବସ ।