ପ୍ରଚ୍ଛଦ ସତ୍ୟ

ମନପକ୍ଷୀ ଉଠିଯାଏ 

    ଏ ଡାଳୁ ସେ ଡାଳ  

ଜୀବନର ସେ 

    ଯେଉଁ ପାଵଚ୍ଛରେ ।

ଥାଏ ସେ ଅତି 

    ନିରୀହ ଶାନ୍ତ ସ୍ୱଚ୍ଛ 

ଉଡିଚାଲେ କାହିଁ 

    କେତେ ଦୂର ସ୍ୱଇଚ୍ଛାରେ  

ସ୍ୱଜନେ ଛାଡି 

    ଦୁଃଖକୁ ପାଶୋରି  

ବସା କରେ କେଉଁ 

    ଅଜଣା ମନରେ ।

ପୁରୁଣା ଅଭୁଲା 

     ସ୍ମୃତିରୁ ଓହରି  

ନବୀନ ଆଶାକୁ ସାଉଁଟେ 

     ଆପଣା ଜନରେ ।

ମଜ୍ଜିଯାଏ ହଜିଯାଏ କାହା 

      ଅଜଣା ରାଇଜେ  

ଅଗଣିତ ବର୍ଷ ଗଢି

     ଜୀବନ ସ୍ୱପ୍ନେ ଭିଜେ। 

ସ୍ୱଆତ୍ମା ଆକାଂକ୍ଷାର 

      ଶରୀରକୁ ହଜାଇ  

କର୍ତ୍ତବ୍ୟର ଅସରନ୍ତି 

      ସଂଘର୍ଷେ ମନକୁ ଭୁଲାଇ।

ସବୁ ସ୍ୱପ୍ନର ତାରା  

     ଅଦୃଶ୍ୟ ରହିଯାଏ ଦୁରେ ।      

ନିରବ ବେଦନାର 

      ସଞ୍ଜୁଆ ଅନ୍ଧକାରେ। 

ଆବିଷ୍କାରେ ସ୍ଥିତି ନିଜସ୍ୱ 

       ଦଶନ୍ଧି ଗତେ  

ଅଜଣା ପୁସ୍ତକ ସମ 

     ସମୟ ସେ ଅତିତେ । 

ମିଶ୍ରିତ କାଳ ସମିରଣେ 

     ଅନେକଙ୍କ ଇଛା ପୂର୍ତ୍ତିରେ  

ଅନ୍ତରର ବାଣୀ ସ୍ଫୁରେ

    ଧରିରଖିଥାନ୍ତି ହେଲେ...

      ନିଜ ପାଇଁ କିଛିଟା ମୂହୁର୍ତ୍ତ ।

କିନ୍ତୁ ଏଇ ତ ଜୀବନ ଏ ସମାଜେ ସାମାନ୍ୟ ଗୃହିଣୀର .....