ପଣତକାନି

ବାତ୍ସଲ୍ୟ ରସର ସୁନ୍ଦର ନିର୍ଝର

ସ୍ନେହ ଚନ୍ଦନ ରେ ଭରା

ମାଆର ପଣତ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ନେତ

ନିର୍ଭୟ ମନ୍ଦିର ପରା |

ଶୀତ ବରଷାରେ ଗ୍ରୀଷ୍ମ ପ୍ରବାହରେ

ଶାନ୍ତିର ପରଶ ସିଏ

ଅବୁଝା ମନର ବୁଝାମଣା ସେତୁ

ଶରଧାର ଲେପ ଟିଏ |

ରୋଗ ଯନ୍ତ୍ରଣାର ଉପଶମ ମନ୍ତ୍ର

ଆଶାର ସଉଧ ଟିଏ

ଦୁଃଖ ବେଦନା ରେ ଅମୃତ ପରଶ

ଦୁଃଖହାରୀ ନଦୀଟିଏ |

ଜୀବନ ଜୀଇଁବା ମହୋଷଧି ସିଏ

ଭରସାର ସେତୁଟିଏ

ବିଶ୍ୱାସ ରେ ଭରା ପଣତ କାନିଟି

ସମ୍ଭାବନା ସେତୁଟିଏ ।

ଭୋକିଲା ପେଟର ସାନ୍ତ୍ବନାର ଉତ୍ସ

ସଂସ୍କାର ର ସେତୁଟିଏ

ଶାନ୍ତି ର ମନ୍ଦିର ଏ ପଣତ କାନି

ତା ମୂଲ କଳିବ କିଏ |

ଏ ପଣତ କାନି ସମ୍ଭାବନା ସେତୁ

ଝିଅକୁ ବୋହୂ କରାଏ

ଅବୁଝା ପଣିଆ ଛାଡ଼ିବାକୁ ସିଏ

ଅମୃତ ଆହ୍ବାନ ଦିଏ |

ସମ୍ଭାବନା ମୟ ପ୍ରତିଶୃତିଭରା

ଅମୀୟ ଭାବରେ ଭରା

ଜୀବନ ଜୀଇଁବା କଳାର ପ୍ରଲେପେ

ମୁଗ୍ଧ ସୁରଲିପି ପରା |

ଏ ପଣତକାନି ପ୍ରୀତି ସିକ୍ତା ପରା

ପ୍ରେମ ଭରା ତା ଶରୀର

ପ୍ରିୟାର ପଣତ ପ୍ରୀତି ସ୍ପର୍ଶ ଦିଏ

ଅଟେ ସେ ପ୍ରେମ ନିର୍ଝର |

ଏ ପଣତକାନି ଲମ୍ବିଯାଇ ବାନ୍ଧେ

କେତେ ଯେ ଅବୁଝା ମନ

ଏ ପଣତକାନି ବାରତା ଦିଅଇ

ନାରୀ ଅଟଇ ମହାନ ।

ଏ ପଣତ କାନି ବୁକୁରେ ଲେଖା ଯେ

କେତେ ଯେ ଅକୁହା କଥା

ପ୍ରୀତି ମନ୍ଦାଙ୍କିନୀ ଅଭୟ ଦାୟିନୀ

ଅପୂର୍ବ ତାହାର ଗାଥା ।

ପଣତକାନି ତ ଓଡିଆ ଜୀବନେ

ସଂଯୋଗର ସେତୁଟିଏ

ପୁଣ୍ୟ ମନ୍ଦିର ସେ ଭାବମୟ ସ୍ରୋତେ

ସଦା ସେ ଗାଧଉ ଥାଏ |

ବୃଦ୍ଧାବସ୍ଥା ବେଳେ ପଣତ କାନିଟି

ସ୍ମୃତିର ମନ୍ଦିର ଟିଏ

ହସ, ଲୁହ ଭରା ଫୁଲେ ଭରା ହୋଇ

ଜୀବନକୁ ଆସ୍ଥା ଦିଏ ।