´ପିଲେ` କଥା ମାନରେ

 ଅବାଟରେ ଗଲେ     ସନ୍ତାନ ସନ୍ତତି

      ପିତା ମାତା ଝୁରି ହୁଅନ୍ତି

 ଅସହ୍ୟ  ହୁଅଇ      ଅକୁହା ବେଦନା

       କାହାକୁ କହି ନ ପାରନ୍ତି ।

  ପିତା ମାତା ଗୁରୁ      ଗୁରୁଜନ ଯେବେ

       ପିଲାଙ୍କୁ ଆକଟ କରନ୍ତି

  ଭାରି କଷ୍ଟ ଲାଗେ     ଅମାନିଆ ହେଲେ

       ଅବୁଝା ଯଦି ସେ ହୁଅନ୍ତି ।

   ଅପରିପକ୍ୱତା       ଅବାଟରେ ନିଏ

       ସେମାନେ ଜାଣି ନ ପାରନ୍ତି

    ବୋଲ ମାନନ୍ତିନି    ସହି ପାରନ୍ତିନି

        ମନେ ମନେ ଜଳି ଯାଆନ୍ତି ।

    ଭଲ ମନ୍ଦ କ'ଣ    ବିଚାର କରିବା

        ସେମାନେ ବୁଝି ନ ପାରନ୍ତି

    ଅବାଟ ପଥରେ    ଚାଲିବା ପାଇଁକି

        ମନରେ ସାହସ ବାନ୍ଧନ୍ନ୍ତି ।

    କୁସଙ୍ଗ ହେଉକି    ହେଉ ମୋବାଇଲ

        କୁ ପଥକୁ ଟାଣି ନିଅନ୍ତି

    ନେଡି ଗୁଡ଼ ଯେବେ  କହୁଣୀକୁ ଯାଏ

        ଅସମ୍ଭାଳ ସିଏ ହୁଅନ୍ତି ।

    ଅବୁଝା ବୟସେ     ଚପଳ ମତିଟା

        କୀଟ ପରି ଡିଏଁ ନିଆଁରେ

    ଜୀବନ ଯାତ୍ରାରେ   ହାରିବାକୁ ହୁଏ

       ପଛେ ଭାବି ଲାଭ ନାହିଁ ରେ ।

    ପଶ୍ଚାତାପ ନିଆଁ  ଜଳାଇ ମାରଇ

       ଭାବିଲେ ଆଉକି ଥାଏରେ

    ସେଥିପାଇଁ ପିଲେ   ସତରକ ହେଲେ

      ଜୀବନେ ସଫଳ ହେବରେ l

    ପିତା ମାତା ଗୁରୁ    କଥା ମାନି ଯିଏ

      ଚାଲିଅଛି ଏଇ ସଂସାରେ

    ସୁମଣିଷ ହୋଇ     ସମାଜ ଦାଣ୍ଡରେ

       ମୁଣ୍ଡ ଟେକି ଠିଆ ହୁଏ ରେ l

    ପିତା ମାତାଙ୍କର     ଆଶୀର୍ବାଦ ନେଇ

         ଆଗକୁ ବଢିବ ଯିଏ ରେ

   କଣ୍ଟକିତ ବାଟ     ପରିଷ୍କାର ହୋଇ

        ପୁଷ୍ପିତ ହେବ ତା ପଥରେ l

   ଝଡ଼ ଝଞ୍ଜା ଯେତେ    ଆସିବ ଜୀବନେ

       ନଇଁ ଦେବ ତୁମ ମଥାରେ

    ତାବାଟରେ ସିଏ     ଚାଲିଯିବ ପୁଣି 

      କ୍ଷତି କେବେ ନ କରିବରେ l

    ସରଳ ସଞ୍ଜମ     ସତ୍ୟ ପଥେ ଥିଲେ

        ବିଜୟର ସ୍ୱାଦ ମିଳେରେ

     ଏ କଥାକୁ ଧନ     ଗଣ୍ଠି କରିଥିଲେ

        ମହାମାନବ ଯେ ହେବରେ l