ଫୂତ୍-କାର

ମୋର ଜନ୍ମ

ତୁମ କୃତ୍ରିମ ଆଦିମତାରୁ

ତୁମ ଅଖାଦ୍ଯ ପଣରୁ

ତୁମ ନିର୍ଲଜ ରମଣ କ୍ରିଡାରୁ ।

ତୁମେ କଣ ଭାବୁଛ

ଅଲଣା ଭୋକକୁ ଚରିତାର୍ଥ ପାଇଁ

ଅନ୍ଧାର ରେ ଢୁକି ଥିବା କିଛି କଅଁଳ ମାଂସ

ଟଏଲେଟ୍ ରେ ସ୍ୱାହା ହେଇଯିବ,,,,,,!

ବରଂ ତାହା କଣ୍ଟା ହୋଇ ଅଟକି ଯିବ

ତୁମ ମଳ ଦ୍ୱାର ର ନରମ ମାଂସ ରେ !

ତୁମର ଦେବୀ ପୂଜିବା ଏକ ବାହାନା

ବରଂ

ତୁମେ ତୁମ ଧାରୁଆ ପରମ୍ପରାରେ କାଟ

ମୁଁ କେବେ ଚାହିଁ ନଥିବା

ଗୋଟେ ହୃଷ୍ଟ ପୃଷ୍ଟ ନିରୀହ ଜୀବନ ।

ସ୍ନେହ ଆଦର ରେ

ଖାଇଥିବା କେରାଏ ଦୂବ ଘାସରେ

ତାକୁ ଦିଶେନି ତୁମ ଖର ନିଶ୍ୱାସ

କାନରେ ବାଜେନି ତୁମ କୁମ୍ଭୀର କାନ୍ଦଣା

ଓ ତୁମ ଖେଚଡ ଆବେଗ ।

ସେଥିପାଇଁ ତ

ତୁମେ କଟୁରି ଉଞ୍ଚାଇଲେ

ସେ ନୂଆଁଇ ଦିଏ

ସେ ଜାଣି ନ ଥିବା

ତା ବଳକା ଜୀବନର ସବୁଜ ଡାଳ ।

ନାଚିବାକୁ ଆସିଥିବା କଅଁଳ ପାଦ ଦୁଇଟି କୁ

କେବଳ ଘୁଙ୍ଗୁର ବାନ୍ଧି ବସାଇ ଦେଇଛ

କେଉଁ ନାଟ ମନ୍ଦିର ରେ,

ଅବା ଉଲଗ୍ନ କରି ସଜାଇ ଦେଇ ଖଞ୍ଜି ଦେଇଛ

କେଉଁ ଐତିହାସିକ ପଥର ସନ୍ଧିରେ ।

ଯଦି ତୁମର ଏ ଆଶୁରିକତା

କାହାର ବସ୍ତ୍ର ଉତ୍ତରଣ ଦିଗରେ ଥାଏ

ତେବେ ମନେ ରଖ

ନାରୀ ଟିଏ ବସ୍ତ୍ର ପିନ୍ଧିଛି ବୋଲି

ଏ ଯାଏଁ ତା ଭିତରେ ବଞ୍ଚିଛି ମାତୃତ୍ବ,

ବଞ୍ଚିଛି ତୁମ ସକାଳର ଚହଟ ପଣ,

ରାତିର ନଖରାମି,

ବଞ୍ଚିଛି ସକଳ ଚଳନ୍ତିକା,

ଥରେ ସେ ବସ୍ତ୍ର ଉତାରି ଦେଲେ

ସେ ମାଆ ହେଇ ରହେନ

ସେ ଦେବୀ ପାଲଟି ଯାଏ ।