ଫଗୁଣଟା ଗଲାପରେ

ଫଗୁଣଟା ଗଲାପରେ

ଛାଡିଯାଏ ସ୍ମୃତି ଧାରେ

ବିରହୀ ମୁକୁଳା ମନ

ଅତୀତକୁ ଝୁରି ମରେ

ଫଗୁ ବୋଳା ଫଗୁଣରେ

ଚଇତାଳି ପବନରେ

କାହିଁକି ଏ ମନ ତଳେ

ପ୍ରୀତିର ପୁଲକ ଭରେ ।

ଖସୁଥିଲା ଫୁଲ ଯେବେ

ହସି ହସି ମଳୟରେ

ଚୁମିବାକୁ ଓଠ ତାର

ଅଳୀ କେଡେ ଶରଧାରେ

ଡେଣା ଝାଡି ଉଡୁଥିଲା

କାନେ ତାର କହୁଥିଲା

ସଜଡା ତା' ପ୍ରୀତି ମଧୁ

ମଜା ଲାଗେ ଲୋଟିବାରେ ।

ସେମିତି ସେ କଳି ଅଛି

ନାହିଁ ତାର ପାଶେ ଅଳୀ

ଚାଲିଗଲା ବହୁଦୁରେ

ମନେ ତାର ନିଆଁ ଜାଳି

ଚାହିଁ ଚାହିଁ ତା’ ବାଟକୁ

ସାଥି କରି ବିରହକୁ 

ଆଖିରେ ଆଖିଏ ଲୁହ

ଝରି ଯାଏ କୋହରେ ।