ଫେରାଇ ଦିଅ ତା' ହସ

ଘର ଅଗଣାର ତୁଳସୀ ତ ସିଏ 

ପୁଣ୍ୟତୋୟା ନଦୀ ଧାରା,

ତା' ସମ୍ମାନ ଲାଗି ,ଆଜି ଉଠ ଜାଗି

ହେ ମାନବ କୁଳ ସାରା।

    ନ କର ତା' ଅପମାନ;

ଫେରାଇ ଦିଅ ତା' ଅତୀତ ଗୌରବ

ସମ୍ମାନ ଓ ସ୍ୱାଭିମାନ।

ନାରୀ ସ୍ନେହମୟୀ ,କଲ୍ୟାଣମୟୀ ଯେ

ସହନଶୀଳାଟି ସଦା,

ନୁହଁଇ ତ ସିଏ କାଠ-ପାଷାଣର

ଖେଳଣା କଣ୍ଢେଇ କଦା।

     ନୁହେଁ ବି ସେ କ୍ରୀତଦାସୀ;

ଆବଶ୍ୟକ ହେଲେ ଶକ୍ତିମୟୀ ସାଜି

ପାପୀକୁ ଦିଅଇ ନାଶି।

ଲଳନା ବୋଲି ସେ ଛଳନା କରନା

ହେବ ବିପରୀତ ଦଶା,

ତା' ଦୀର୍ଘଶ୍ଵାସରେ ଜଳି-ପୋଡ଼ିଯିବ

ତୁମ ଭବିଷ୍ୟତ ଆଶା।

     ତେଣୁ ହେ ମଣିଷ ଜାଗ ;

ନୁହଁଇ ସେ ଭୋଗ-ବିଳାସ ସାମଗ୍ରୀ

ତା' କଲ୍ୟାଣ କାର୍ଯ୍ୟେ ଲାଗ।

କରନା ତାହାର ଅସମ୍ମାନ ଆଉ

ଦିଅନାହିଁ ଅପମାନ,

ଦିଅ ତାକୁ ସେଇ ଅତୀତ ମର୍ଯ୍ୟାଦା

ଫେରାଅ ତା' ସ୍ୱାଭିମାନ।

     ଫେରାଇ ଦିଅ ତା' ହସ;

ସେ ହସର ପ୍ରତିଧ୍ୱନିରେ ଗୁଞ୍ଜରି-

ଉଠୁ ଏ ବିବର୍ଣ୍ଣ ବିଶ୍ବ।।