ପଦଟିଏ ତୋ ନାଁରେ ପ୍ରିୟା ୪୬

ନୀରବ, ନିସ୍ତବ୍ଧ

ଘନ ଅନ୍ଧକାର ଭିତରେ

ତା’ରି କୋମଳ ଛୁଆଁ......

ସତେ ଅବା କେଉଁ ଅପସରୀର

ନଗ୍ନ ଅଭିସାର ।

ରୋମାଞ୍ଚିତ ତନୁ ମନ ମୋର

ସ୍ଵଚ୍ଛ ତୁଷାରର ରାତ୍ରିବାସ

ଭିତରେ ତା ଉନ୍ମୁକ୍ତ ଅଙ୍ଗ ସୌଷ୍ଠଭ

ଆମନ୍ତ୍ରଣ କରୁଥିଲା ମୋତେ ।

ସେ ଯେତିକି ଯେତିକି ଶୀତଳତା ନେଇ

ଜାବୁଡି ଧରୁଥିଲା ମୋତେ

ମୁଁ ସେତିକି ସେତିକି ଉତ୍ତପ୍ତ

ହୋଇ ଉଠୁଥିଲି;

ବିଗଳିତ, ଘର୍ମାକ୍ତ ହେଉଥିଲି ।

ସବୁଜ ପତ୍ର ଗହଳି ଭିତରୁ

ଆଖି ମାରି ଅଦୃଶ୍ୟ ହୋଇ ଯାଉଥିଲା ସେ,

ପୁଣି ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନାର ଝଲକ ନେଇ

ଜାବୁଡି ଧରୁଥିଲା ମୋତେ ।

ଧୀରେ ଧୀରେ ମୁଦ୍ରିତ ହୋଇ ଯାଉଥିଲା

ଚକ୍ଷୁ ମୋର ....

ଆଉ ବି ମୋ ଛାତିରେ

ମଥା ରଖି ଶୋଇ ଯାଉଥିଲା

ଅଳସୀ ମୋ ପ୍ରିୟା ।