ପଦଟିଏ ତୋ ନାଁରେ ପ୍ରିୟା ୫୩

ମାଆର ପଣତ କାନିରୁ

ବାହାରି ଆସି କେବେ

ତୁମ ଓଢଣୀରେ

ଗୁଡେଇ ହୋଇଗଲି

ଜାଣି ହେଲାନି ।

ମାଆର ପଣତ କାନିରୁ

ଝରୁଥାଏ ଆଶୀର୍ବାଦର ଫୁଲ

ମନ୍ଦିରର ମହମହ

ଧୂପ, ଚନ୍ଦନର ବାସ୍ନା,

ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ବିସ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ

ଛାତର ନିର୍ଭୀକ ପଣ,

ବେଳେବେଳେ ପଣତ କାନିଟା

ପୂରାପୂରି ଦେହକୁ ଗୁଡେଇ ଦିଏ ତ

ପାଲଟି ଯାଏ ଉଦର;

ଆଉ ମୁଁ ଛୋଟ ଭ୍ରୁଣଟିଏ ।

ପ୍ରିୟାର ଓଢଣୀରୁ

ସଞ୍ଚରିଯାଏ ରଜନୀଗନ୍ଧା

ଗୋଲାପ, ମଲ୍ଲୀର ମହକ,

ତା ଓଢଣୀର ସ୍ପର୍ଶରେ

ଛୁଇଁଯାଏ ମୋହିନୀ ମନ୍ତ୍ରର କୁହୁକ,

ଓଢଣୀଟା ମୁହଁ ଆଗରେ

ଛନ୍ଦି ହୋଇଯାଏ ତ

ଛିଦ୍ରମାନେ ସୃଷ୍ଟି କରନ୍ତି

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁର ବର୍ଣ୍ଣବିଭା,

ସମୁଦ୍ର ଢେଉରେ ଝିଲ୍ ମିଲ୍

ହୁଏ ପ୍ରେମ ।

ସେଦିନ ମାଆ ହସି ହସି

ମୋତେ ଛନ୍ଦି ଦେଇଥିଲା

ତୁମ ଓଢଣୀ ଜାଲରେ ।

ତା'ରି ଭିତରେ ଥାଇ

ଏବେ ମୁଁ ଖୋଜୁଛି

ତାରା ଭର୍ତ୍ତି ଆକାଶ ଭିତରୁ

ବାତ୍ସଲ୍ୟ ଓ ଆଶୀର୍ବାଦର ମିଞ୍ଜ୍ଜି ମିଞ୍ଜ୍ଜି

ଆଲୋକ ବର୍ତ୍ତିକାଟିଏ ।