ପବନ

କୁଟା କାଠି ଯୋଡ଼ି କେତେ ଯତନରେ

    ବାନ୍ଧିଥିଲୁ ନିଡ ଟିଏ

ଏହି ନିଡ ମଧ୍ୟେ ମା' ଶାବକ ଥିଲେ 

     ସୁରକ୍ଷିତ ମଣି ଥାଏ ।

କୁଆଡୁ ଆସିଲା ଏ କାଳ ବୈଶାଖୀ 

    ସବୁ ତ ଉଜାଡି ଗଲା

ଉଡ଼ାଇ ନେଇ ଭାଙ୍ଗି ନିଡକୁ କାହିଁ 

    କେତେ ଦୂରେ ଫିଙ୍ଗି ଦେଲା ।

ବାସ ହରାଇ ହୋଇ ଭୟେ କମ୍ପୁ ଥାଉ

    କେମିତି ପାହିବ ରାତି 

ଆକାଶ ଛୁଆଁ ତାଳଗଛ ବାହୁଙ୍ଗର

    ପବନେ ହୋଇଛି କ୍ଷତି ।

ତହୁଁ ପରଦିନ ଫର୍ଛା ହେଉଣୁ ଆକାଶ 

    ମନେ ନୂତନ ଆଶା ବାନ୍ଧି

ଘର ତୋଳିବାକୁ ସମସ୍ତ ସଦସ୍ୟ

    ପ୍ରସ୍ତୁତି ରେ ହେଲୁ ଛନ୍ଦି ।

ସନ୍ଧ୍ୟା ହେଉଣୁ ଭଙ୍ଗା ବାହୁଙ୍ଗରେ

    ଗଢିଲୁ ଦରଗଢା ବସାଟିଏ 

ଗୁହାରି କଲୁ ହେ ମହାବାହୁ, ପୁଣି 

    ପବନ ବସା ଉଡ଼ାଇ ନ ନିଏ ।