ପାଉଁଶ ତଳର ସ୍ୱପ୍ନ

ମରିଗଲି ପୋଡ଼ିଦେଲେ ମୁଁ ହେଲି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପାଉଁଶ

ସ୍ୱପ୍ନ ଗୋଟେ ରହିଗଲା କଥା ଦିଅ ପୂରଣ କି ପାରିବ କରି

        ହେ ମୋର ପ୍ରିୟ ମଣିଷ ।

ରକ୍ତମାଂସ ଶରୀର ତୁମର ମୋହ ଲୋଭ ଘେରିଛି ସେ ପୁର

ତଥାପି ଗାନ୍ଧୀ ଗୋପବନ୍ଧୁ ସେ ଶରୀରେ ହୋଇଲେ ଅମର ।

କିଆଁ ତୁମେ ନ ପାରିବ ତାହା ନୁହେଁ

ଏତେ ବଡ଼ ଅବୋଧ୍ୟ ଗଣିତ

ବେଳ ହେଲା ନାହିଁ ମୋତେ ନେଇଗଲେ ଯମଦୂତେ ଛାଡିଦେଇ

ମୋ ମୃତ ଶରୀର ଆଜି ମୁହିଁ ଆଉ ନାହିଁ ଏକଥା ଯେ ସତ ।

ପାଉଁଶ ତଳେ ରହିଛି ମୋର ଏକ ସ୍ୱପ୍ନ,

        ସ୍ୱପ୍ନ ନୁହେଁ ସେ ଏକ ପ୍ରଶ୍ନ

ରଖି ସେ ପାକେଲା କିଆଁ ନେଇଯାଏ କଞ୍ଚା

ଏଇଟା କଣ ଭଲକରେ ସେହି କାଳଯମ ?