ଅସ୍ଥାୟୀ ଭାବନା

ମଧୁର ବସନ୍ତର କ୍ଷଣସ୍ଥାୟୀ ବାଆ ତୁମେ,

ଶିରି, ଶିରି, ଥିରି ଥିରି ଛୁଇଁଯାଅ ତରୁମନ,

ଶୁପ୍ତ ଚିତ୍ତୋବନ ଆଲୋଡିତ ହେଇଉଠେ,

ପୁଣି ସେଇ ଚିହ୍ନା ଅନୁଭୂତିର ଆଗମନରେ,

ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ନିର୍ଦୟୀ ସମୟର କଣ୍ଟାକୁ,

ହାତମୁଠାରେ ଚାପି ଧରିବାକୁ ,

ଆଉ ଟିକିଏ ଅଧିକ ଜିଇଁ ଯିବାକୁ,

ଏଇ ଜୀବନ, ଜୀବନ ଭଳି।

ତୁମ ହସର କୋମଳ ପ୍ରତିବିମ୍ବ ଆଢ଼ୁଆଳେ,

ଲୁଚିଯାଏ ମୋ ତିକ୍ତ ବେଦନା,

ଭୂଲି ଯାଏ ହୃଦୟ ପେଡ଼ିରେ କାର୍ଯ୍ୟରତ,

ଅତୀତ ଓ ବର୍ତ୍ତମାନର କ୍ଳେଶ,

ସ୍ୱପ୍ନ ପୁଣି ଉଙ୍କିମାରେ ,

ଅମାବାସ୍ୟାର କଳା ଘନ ବାଦଲ ଛେଦି,

ଜଳିଯିବାକୁ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣିମ ଭବିଷ୍ୟତର,

ନୂତନ ମସାଲ୍ ନେଇ।

ହେଲେ ଏ ସମସ୍ତ ଜୋଛନା ଭାବନା,

ଅପୂର୍ଣ୍ଣ ଅସ୍ଥାୟୀ,

ତୁମ ସଙ୍ଗେ ଚାଲିଯାଏ,

ଅଧୀର ଝରଣାର ସ୍ରୋତ ହୋଇ,

ଛାଡିଯାଏ କିଛି ଖଟାମିଠା ସ୍ମୃତି,

ଏକାନ୍ତରେ ମନେ ପକେଇବାକୁ,

କେବେ ବର୍ତ୍ତମାନକୁ ଭୂଲି ବାକୁ,

ତ ପୁଣି କେବେ ନିଜକୁ ଭୁଲେଇବାକୁ ।