ପାଷାଣ

କବିସୌରଭ ଅନୁପ ସିଂହ ଦେବ

ରାଜା ଖଡ଼ିଆଳ

ଶୁଣିଲ ନି ? ଶୁଣିଲ ନି ? ଦେବତା !ମୋ ଡାକ

ଏତେ ଅଶ୍ରୁ ଏତେ ପୂଜା ବ୍ୟର୍ଥ କରି ଶେଷେ

ନୀରବ ରହିଲ ତୁମେ ନିର୍ମ୍ମମ ପାଷାଣ ?

ଦୁର୍ବଳର ଛାତି ଯେବେ, ସବଳର ମୁଷ୍ଟି

ଟିକି ଟିକି ଭାଙ୍ଗିଦେଇ କାଢ଼ିବ ଶୋଣିତ,

ସେ ଶୋଣିତେ ତୁମେ କି ହେ ହୋଇବ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ

ପିଚାଶ ସମାନ ରକ୍ତ-ଲାଳସା ମେଣ୍ଟାଇ ?

ଦାନବର କରେ ଦେଖି ଦୀନର ଯାତନା

ପାଷାଣ ମୁଖରୁ ଯେବେ ନ ଫୁଟିବ ବାଣୀ,

ତେବେ କିମ୍ପା ଦରିଦ୍ରର ତାରଣ ସ୍ୱରୂପେ

ସର୍ବ ଉଚ୍ଚ ବସି ପାଅ ଏତେ ବଡ଼ ପୂଜା ?

କିମ୍ପା ତେବେ ଭ୍ରାନ୍ତ ନର ଜୀବନର ରକ୍ତ

ପଳେ ପଳେ ଢାଳିଦିଏ ତୁମ ସେବା ଲାଗି ?

ନିର୍ଯ୍ୟାତନା ଘୁର୍ଣ୍ଣି ମେଳେ ହରାଇ ନିଜକୁ

ଦରିଦ୍ର କାତର କଣ୍ଠ ଉଠେ ଯେବେ ଥରି,

ତୁମରି ଖିଆଲି ସ୍ବପ୍ନରେ ମୁଗ୍ଧ ଥାଇ ତୁମେ

ହସୁଥାଅ ନିରୀହର ହା' ହା' କାର ଶୁଣି ?

ହେ ଦେବତା,ହେ ପାଷାଣ ! କିଏ ତୁମେ, କହ

ଭ୍ରାନ୍ତ ନରେ ଭୁଲାଇଛ ତୁମରି ପୂଜାରେ ?

କି ବିଶ୍ୱାସେ କହେ ନର ତୁମେ ଶକ୍ତିମାନ୍

ତୁମରି ଶକ୍ତିରେ ଚଳେ ଏ ବିରାଟ ସୃଷ୍ଟି !

ତୁମେ ଯେବେ ନରପୂଜ୍ୟ ମହା ଶକ୍ତିମାନ୍

କାହିଁ ତୁମ ଶକ୍ତି ତେବେ ?କେଉଁଠାରେ ଆଉ

ସେ ଶକ୍ତି ପ୍ରୟୋଗ ବଳେ ଅନ୍ୟାୟର ମୂଳ

ଧ୍ବଂସ କରି ଉଡାଇବ ନ୍ୟାୟର ପତାକା ?

ସବୁ ଭ୍ରାନ୍ତି !ସବୁ ଭୁଲ !ନିରୀହ ମାନବ

ଅକାରଣେ ବୁକୁରକ୍ତ ପଳେ ପଳେ ଢାଳି

ନିର୍ଜୀବ ପାଷାଣଟାରେ କରେ ଖାଲି ପୂଜା ! !

ଭାବେ ମୁଁ ଦେବତା ! ମୋର ଶକ୍ତିହୀନ ହସ୍ତେ

ମହା ଶକ୍ତିଶାଳୀ ତୁମ ପାଷାଣ ମୂର୍ତ୍ତିକି

ଟିକି ଟିକି ଭାଙ୍ଗି ଏଇ ମାଟି ଧୂଳି ସଙ୍ଗେ

ଦିଅନ୍ତି ମିଶାଇ ପରା ଦୃପ୍ତ ବିଦ୍ରୋହରେ !

ଯଦି କେହି ବୋଲନ୍ତା ସେ ନରର ଦେବତା

କହନ୍ତି ମୁଁ ଏ ଯେ ଖାଲି ନିରାଟ ପାଷାଣ ! !

ସମାପ୍ତ