ପାରୁଆପଣ

କଳିପାରୁନି କି ଆଖିପାଉନି 

ଏ ଅଲଙ୍ଘ୍ଯ ଦୂରତାକୁ ଚାହିଁ... !

ଆଶଙ୍କା , ହତାଶା ସବୁବେଳେ ମାଡ଼ିବସେ 

କି କେବେ ଆଉ ଲଙ୍ଘିପାରିବନି 

ଏ ଅନନ୍ତ ଦୂରତାକୁ । 

ସବୁଦିନ , ପ୍ରତିକ୍ଷଣ ବଢ଼ିଚାଲିଛି ଏ ଦୂରତା 

ତୁମେ ଯେମିତି ହଜିହଜି ଯାଉଛ

କି ଲିଭିଲିଭି ଯାଉଛ ହୃଦୟରୁ ଆଉ ସ୍ମୃତିରୁ । 

କେତେ ଯେ ଲୋଭ , 

ଭୋକ , ତୃଷ୍ଣା ଏ ଦେହମନର !

ଏଇଥି ପାଇଁ ବୋଧହୁଏ 

ଆଗ ଭଳି ତୁମ ବାସ୍ନା 

କି ସ୍ପର୍ଶ ବାରିପାରୁନି ଆଉ । 

ସ୍ୱପ୍ନ କି ଅହଂକାରକୁ ଖୁସିକରିବା ପାଇଁ 

ତୁମ ପାଇଁ ସାଇତିଥିବା ଶୂନ୍ୟସ୍ଥାନକୁ 

ଅହରହ ସଙ୍କୁଚିତ କରିଚାଲିଛି 

ଘୃଣା , ହିଂସାକୁ ଆଦରିନେଇ  । 

ଦିନେ ତୁମକୁ କିଣି ରକ୍ଷିତା କରିବି 

ଏଭଳି ସୁଚିନ୍ତାର ମଞ୍ଚିବି ଗଜା ମାରିଲାଣି ।

ସବୁ ମୁକ୍ତି ପଥକୁ ଅବରୋଧ କରିବାକୁ 

ଉଚ୍ଚ ଆକାଂକ୍ଷାର ଶକ୍ତ ପଥର ଥୋଇ , 

ମୋହର ସିମେଣ୍ଟ ମସଲା ଦେଇ 

ଶକ୍ତ ପାଚେରୀଟିଏ 

ତୋଳି ସାରିଲିଣି କେବେଠୁ । 

କୃତ୍ରିମ ଆଲୁଅ ଅନ୍ଧାରରେ ରହି 

ହାତତିଆରି ଗରମଥଣ୍ଡା ପବନ ଖାଇ 

ଖୁସିହୁଏ ସେ ନିଜର ଏଭଳି 

ପାରୁଆପଣକୁ ଦେଖି ।