ପାଇଲେ ସମୟ ଫେରିବି ନିଶ୍ଚୟ।

ଦେଖୁ ଥିଲି ଏ ଧରାକୁ

ଯେବେ ପ୍ରସ୍ଫୁଟିତ ମନେ,

ସୁଗନ୍ଧିତ ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗ

ତୁମ ଆଶିଷେ ଦିନେ ।

ବିକ୍ଷିପ୍ତ ଏ ପରିଚୟ

ମୃତ୍ୟୁ ଠାରୁ ହୀନ,

ଯାହା ରଚିଲୁ ସଂସାରେ

କଳି କରିଗଲା ନ୍ୟୁନ।

ଆସକ୍ତିର ଜନ୍ମ ଏଠି

ପାପ କର୍ମ ଯାଏଁ,

ପାଦ ଥାପି ବଢି ଚାଲେ

କାଳ ମୁଖ ଯାଏଁ ।

ଚାତୁର୍ଯ୍ୟର ଅପରୂପ

କଳି କଲା ଯେ ମଳିନ,

ଇଚ୍ଛା ଆଜି ଭଗ୍ନକୋଠି

ସହେ କଳିର ଦମନ।

ଛାଡିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ମରେ

ଏକା ଛାଡ଼ି ଏ ଭୁବନ,

ପୁଣି ଦିନେ ଜନ୍ମ ନେବି

ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତ ପାଇଁ ଏ ଭୁବନ।

ଅର୍ଧଯ୍ଯ ମୋ ଆତ୍ମା ଆଜି

କାଳ ବେଳ ଦେଖି,

ପାପ ଆସନକୁ ଛାଡି

ସଂସାର ଛାଡିବ ଏ ଆଖି।

ଅଣଲେଉଟା ଏ ଜୀବନ

ପୁଣି ପ୍ରବେଶିବ,

ଆତ୍ମା ଯେ ଅମର

କାଳ କାହୁଁ ଯେ ଗ୍ରାସିବ।

ପୁନଶ୍ଚ ପ୍ରୟାସିବି

ବେନି ଦେଖିକି ତୁମର,

ଆସିବାକୁ ଚେଷ୍ଟିତ ଯେ

ପାଦ ମୋ ଅଧିର ।

ତ୍ରାହି ପାଇ ଯିବ ଆତ୍ମା

ନିପଟରୁ ପାପୀ,

ଲଭୁ ଥିବି ବାରମ୍ବାର ପ

ଜନ୍ମ ନେଇ ଏଠି।

ପାଇଲେ ସମୟ ଫେରିବି ନିଶ୍ଚୟ

ମେଘ ମଲ୍ଲାରକୁ ନେଇ,

ଯାହା ଛାଡି ଥିଲି ଦିନେ

ଭିଜିବାକୁ ପୂଣ୍ୟତୋୟା ଦେଇ ।