ଓଡ଼ିଆଣୀ

    ଶାବେନି ପାତେଳୀ ହୃଦଭେଦୀ ଚାହାଣୀ 

      ପିନ୍ଧୁଛି ହାତବୁଣା ସୂତା ଶାଢୀ, 

    ସିନ୍ଥିରେ ସିନ୍ଦୂର ରଞ୍ଜକ ତା' ତୀର୍ଯ୍ୟକ 

       ହାତେ ତା'ର ଶଙ୍ଖା ଚୁଡ଼ି I 

     ସଂସ୍କାରୀ ଗୃହିଣୀ ନୂଆବୋହୁଟିଏ

       ମଥାରେ ଓଢଣୀ ଟାଣି,

     ପାଦେ ଶୋଭିତ ଅଳତାର ରେଖା

       ଚାଲେ ପାଦ ଦୁଇ ଗଣି I 

     ସକାଳ ହେଲେ କାଉ ରାବେ ଆସି 

       ପକାଏ ଛିଟା ଗୋବର ପାଣି, 

     ସକାଳ ସଞ୍ଜରେ ଶୁଭ ମନାସୁଛି 

       ଗୃହ ଅଗଣାର ତୁଳସୀ ରାଣୀ I 

 

     ବାରି ହେଉଥାଏ ପିତୃ ମାତୃ ଶିକ୍ଷା 

       ବଂଶ ମର୍ଯ୍ୟାଦାର ଠାଣି, 

    ମନ କହୁଥାଏ ଘରର ଦେବୀ ମୋର 

         ମାଆ ଠାକୁରାଣୀ I 

     ଓଡ଼ିଆଣୀ ସ୍ପର୍ଶେ ଶିଶୁଟିଏ ଗୃହେ 

        ଉଠିପଡି ହୁଏ ଠିଆ, 

     ଭବିଷ୍ୟତ ପାଇଁ ଅଣ୍ଟା ଭିଡୁଥାଏ 

        ମାରିବ ସିଏ ତ ଡିଆଁ I 

     ଦୁଃଖକଷ୍ଟ ସହି ସୂଚାଇ ଦିଏ ସେ 

      ଅପୂର୍ବ ସାନନ୍ଦ ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ ପୁଣି, 

    ସନ୍ତାନ ପାଇଁ ସେ ଐଶ୍ଵର୍ଯ୍ୟ ଭଣ୍ଡାର 

        ଉତ୍କଳ ଶ୍ରୀ ଓଡ଼ିଆଣୀ I 

     ସ୍ନେହମୟୀ ସେ ପ୍ରେମ ପ୍ରଣୟିନୀ 

      ସେବା, ତ୍ୟାଗେ ଭରା ସର୍ବଂସହା, 

     ସବୁରି ଅନ୍ତରେ ତା' ଲାଗି ଆସନ 

        ସର୍ବାଗ୍ରେ ବନ୍ଦନୀୟା ।