ନଷ୍ଟ ନୀଡ଼ର କ୍ଳାନ୍ତ ପକ୍ଷୀ

ନଷ୍ଟ ନୀଡ଼ର କ୍ଳାନ୍ତ ପକ୍ଷୀଟେ ମୁଁ

ପଥ ପ୍ରାନ୍ତେ ବସି ଭାବୁଛି

ମୋ ସପନେ ସବୁ ଡେଣା ଲାଗିଅଛି

ମୋ ଡେଣା ଅବଶ ହୋଇଛି ।

ନୀଡ଼ ମୋ ଭିଜୁଛି ବାଆ ବତାସରେ

କରେ ଅଶ୍ରୁ ଅଭିଷେକ

ପାରିଲା ପଣିଆ ବୟସ ନେଇଛି

ହୋଇଛି ମୁଁ ଅପାରଗ ।

ନିସ୍ତବ୍ଧ ବେଦନା ବିଚ଼ଳିତ କରେ ଅନ୍ତର୍ଦାହେ ମନ ଜଳେ

ଅସହାୟତାର କବଳରେ ପଡ଼ି

ବିବସ ପାଦଟା ଚାଲେ ।

ମୋ ନଷ୍ଟ ନୀଡ଼ରୁ ବେଦନା ପିଞ୍ଜରୁ

ଯେବେ ମୁଁ ବାହାରି ଆସେ

ଦେଖଇ ମୋ ଭଳି ଅନେକ ଚ଼େହେରା

ମନଟା ଟିକେ ଉଶ୍ୱାସେ । 

ନଷ୍ଟ ନୀଡ଼ର କ୍ଳାନ୍ତ ପକ୍ଷୀଟେ ମୁଁ

ବେଦନା ମନ୍ଦିରେ ଯାଏ

ଯେଉଁଠି ମୋ ଭଳି ଅନେକଙ୍କୁ ଦେଖି

ବେଦନାକୁ ବାଣ୍ଟି ଦିଏ ।

ନୂଆ ନୀଡ଼େ ଦେଖେ ଶାବକ ନଥାନ୍ତି

ସବୁ କ୍ଳାନ୍ତ ଶ୍ରାନ୍ତ ମୁହଁ

ଅତୀତ ହଜାଇ ବର୍ତ୍ତମାନେ ବଞ୍ଚେ

ସିଏ ମୋ ଶାନ୍ତି ନିଳୟ |

ସେ ଶାନ୍ତି ନିଳୟେ ନିଜକୁ ଖୋଜେ ମୁଁ

ଖୋଜିପାଏ ସମ୍ଭାବନା

ନିଜେ ଖୁସୀ ହୋଇ ଖୁସୀ ବାଣ୍ଟିବାକୁ

ମନ ହୁଏ ଆନମନା ।

ଆପଣା ନୀଡ଼ର ବାହାରେ ବି ଅଛି

ବଂଚିବାର ବହୁ ରାହା

ନଷ୍ଟ ନୀଡ଼େ ବସି ଜୀବନକୁ କାହିଁ

କରିଦେବି ଅବା ସ୍ଵାହା ।

ନଷ୍ଟ ନୀଡ଼ର କ୍ଳାନ୍ତ ପକ୍ଷୀଟିର

ବେଦନା ମନ୍ଦିର ହୁଏ

ଜୀଇଁ ଜୀଆଁଇବା ହସି ହସାଇବା

ମନ୍ତ୍ରରେ ଦୀକ୍ଷିତ ହୁଏ ।

ନଷ୍ଟ ନୀଡୁ ଆସି ବେଦନା ମନ୍ଦିରେ

ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ସ୍ଥାପନା କରେ

ଜରାଶ୍ରମ ବୋଲି ସମସ୍ତେ କୁହନ୍ତି

ମୁଁ କିନ୍ତୁ ଶାନ୍ତି ନିଳୟେ |

ସପନ ନାହିଁ କି ଆଶା ନାହିଁ ଏଠି

ନାହିଁ ତ ଦୁଃଖ ଦହନ

ନଷ୍ଟ ନୀଡ଼ର କ୍ଳାନ୍ତ ପକ୍ଷୀ ଆଜି

ହୋଇଅଛି ମୋହ ଶୂନ୍ୟ ।