ନିୟତି

ମୋ ପାଇଁ କାହିଁକି ଯେ 

ତୁମେ ନୀଳ ସମୁଦ୍ରଟେ ପରି , 

ଯେବେ ଥିଲି ... ଯାହାବି ଥିଲି

କିନ୍ତୁ ବଞ୍ଚିଥିଲି

କୂଳରେ ହିଁ ବସିଥିଲି , 

ତୁମେ ଆକଟ କରୁଥିଲ

କେଜାଣି କାହିଁକି...

ମୁଁ ତ ଚାହୁଁଥିଲି

ପହଁରିବା ପାଇଁ ...

ପୁଣି ପହଁରି ପହଁରି

ବୁଡିଯିବା ପାଇଁ ତୁମରି ଭିତରେ ।

କିନ୍ତୁ ମୋର ଭାବନାରେ

ଏତେ ବଡ଼ ବଡ଼ ଜୁଆର

ତୁମ ଆକଟ ହିଁ ଥିଲା ।

ତେବେ କାହିଁକି...ଜୁଆର ମାନେ

କ୍ଷୀପ୍ର ହରା ହୋଇ

ସ୍ପର୍ଶ କରୁଥିଲେ

ମୋର ଦୁଇଟି ପାଦକୁ

ନା ... ନା... ଏଇ ହୃଦୟକୁ ।

ଦେଖୁଛ...ଦେଖି ପାରୁଛ

ଏ ମର ଶରୀରକୁ

ତୁମ କୂଳରୁ ଅନେକ ଦୂର

ମାଟିରେ ମିଶିବା ପାଇଁ ଚାହୁଁଚି

ପୁଣି ତୁମ ନୀଳ ତରଙ୍ଗେ 

ବୁଡି ଯିବାକୁ ଚାହୁଁଛି

ହେଲେ ଶୁଖିଲା କାଠ ଗଣ୍ଡିଟେ ମୁଁ

ମଝିରେ ଭାସୁଛି ।

କିନ୍ତୁ କି ବିଡ଼ମ୍ବନା ନା

ବଞ୍ଚିଥିଲି ... ଚାହୁଁଥିଲି...

ସେ ସମୁଦ୍ରରେ ପହଁରି ପହଁରି

ବୁଡିଯିବା ପାଇଁ

ସବୁ ଦିନ କୂଳେ ରହିଗଲି ।

ହେଲେ ଆଜି ... ମରି ଯାଇ

ଚାହୁଁଛି ମୁଁ ବୁଡିବାକୁ

ଦେଖ ଦେଖ

ନ ପହଁରି... କେମିତି ମୁଁ...

ଏ ସମୁଦ୍ରେ ଭାସିଗଲି ।