ନିତୁ ମାଆ କଥା

ବହୁତ ଦିନ ତଳ ର କଥା ଟିଏ ଏହି

ନୀତୁ ମାଆ ନାମେ ଥାଏ ଦରିଦ୍ର ଲୋକଟି ।

ବର୍ଷା କାଳେ ଦିନେ ଦୂର ବଜାର କୁ ଆସି

ଫେରିବା ବେଳକୁ ଝଡି ପ୍ରବଳ ବରଷି ।

ସକାଳ ରୁ ସଞ୍ଜ ଯାଏ ଗାଡ଼ିକୁ ଅପେକ୍ଷା

କରି ରହିଥାଏ ଚାହିଁ  ତହିଁ ନିତୁ ମାଆ ।

ପୁଅ ଝିଅ ନାତି ସର୍ବେ ଜ୍ଵର ରେ ପୀଡ଼ିତ

ହୋଇ ପ୍ରାଣ ବିକଳରେ ଭୀଷଣ ଶଙ୍କିତ ।

କେଁଠାରେ କେହି କାହିଁ ଆଉ ନାହାଁନ୍ତି ତ

କିପରି ଫେରିବି ଗୃହ ଚିତ୍ତ ଆକୁଳିତ ।

ପଶ୍ଚିମ ଆକାଶେ ଆସି ହେଲେଣି ସୁରୁଜ

କେଉଁଠି ଆଶ୍ରୟ ନେଇ ଧରିବି ଧଇଯ ।

କିପରି ବା ଶୀଘ୍ର ଘରେ ପାରିବି ପହଞ୍ଚି

ଶିଶୁ ମାନେ ମୋର କେଉଁ ପରି ଅବା ବଞ୍ଚି ।

ରହିବେ ଏସନ ଭାଳି ହୁଅଇ ଆକୁଳ

କ୍ରମେ ଧୀରେ ଧୀରେ ଘୋଟି ଆସେ ଅନ୍ଧକାର ।

କାହାକୁ ଗୁହାରୀ ଅବା କରିବି ଏ ଲାଗେ

ଚଉଦିଗ ଯାକ ତାକୁ ଅନ୍ଧକାର ଲାଗେ ।

ଲୋକ ଙ୍କୁ ପଚାରି ସେହୁ ବୁଝିବା ବେଳକୁ

ଜାଣିଲା ଯେ ଗାଡ଼ି ନାହିଁ ନିଜ ର ଗାଆଁକୁ ।

କି ବୁଦ୍ଧି କରିବି ଅବା ଏସନ ସମୟେ

ଭାଳି ମନେ ମନେ କିଛି ଉପାୟ ନ ପାଏ ।

ରିକ୍ସା ଷ୍ଟାଣ୍ଡ ପାଖେ ଥିବା ଏକ ରିକିସାକୁ

ପହଞ୍ଚାଇବା ପାଇଁ କି କହିଲା ତାହାକୁ । 

ସେ ବୋଇଲା ସଞ୍ଜ ବେଳ ଅନ୍ଧରେ କିପରି

ଦୂର ପଥ ଯାଇ ମୁହିଁ ପାରିବି କି ଫେରି ।

ଘନ ଘନ ତୀବ୍ର ତର ପଡେ କୁଝ୍ ଟିକା

ତୋତେ ନେଇ ଗଲେ କିସ ହେବ ମୋ ଅବସ୍ଥା ।

ସେ ବୋଇଲା ମୁଁହି ଅତି ଦରିଦ୍ର ଅଟଇ

ମୂଲ ମଜୁରୀ ରେ ପରିବାର ଚଳାଉଛି ।

 ଜାଣି ନ ଥିଲି ମୁଁ ଦୁଃଖ, ଭରା ଏ ଦୁନିଆଁ

 ଦିନ ମଜୁରୀଆ , ଘରେ ଛନ୍ତି ପିଲା ଛୁଆ । 

ପୋଥୀ ଆଣିବାକୁ ଆଜି ସକାଳ କାଳରୁ

ଆସି ପହଂଚିଲି ଇଥେ ଯେ କେତେ ବେଳରୁ ।

ଜ୍ଵର ରେ ପୀଡ଼ିତ ହୋଇ ପ୍ରାଣ ବିକଳରେ

ପିଲା ମାନେ କିପରି ଭାବରେ ଥିବେ ଘରେ ।

ଭାଳି ମନେ ମନେ ପ୍ରାଣ ହୁଅଇ ଅଥୟ

ଛତା ଦେଖାଇ ବସୁଛି ପାରି କରି ଦିଅ ।

ଶୁଣି ସାରି ତାର ଦୁଃଖ କରୁଣ କାହାଣୀ

ରିକ୍ସା ବାଲା ଟିର ପ୍ରାଣ ଗଲା ଯେ ତରଳି ।

ଯେତେ ଦୁଃଖ ଆସୁ ହେଲେ ସୁଦ୍ଧା ପହଞ୍ଚାଇ

ଦେଉ ଅଛି ଏବେ ତୋତେ ତୋ ଗାଆଁ ରେ ନେଇ ।

ବସିଯା ଚଲା ଏ ବେଗେ ସନ୍ଧ୍ୟା ପୁରୁବରୁ

ପହଞ୍ଚାଇ ଫେରିଆସେ ଦଇବ କୃପାରୁ ।

ତୀବ୍ର ବରଷାର ଧାରା ଖାତିର ନକରି

ବାହାରିଲା ବେଳକୁ ଅନ୍ଧକାର ବଢ଼ି ।

ଉଠାଇଲା ପୁଣି ବର୍ଷା ଅଧିକ ଜୋରରେ

ବିଜୁଲି ଆଲୋକ ଉଠୁ ଥାଏ ଦ୍ରୁତ ତରେ । 

ରାସ୍ତା ଘାଟ ପାର ହୋଇ ବିଜୁଳି ଆଲୋଏ

ଘଣ୍ଟାକ ଭିତରେ ଯାଇ ପହଞ୍ଚିଲେ ଘରେ ।

ସନ୍ଧ୍ୟା ବେଳକୁ ସେମାନେ ପହଞ୍ଚିଲେ ଯାଇ

ସହସା ସୁଟିବ୍ର ବର୍ଷା ଗଲା ହ୍ରାସ ପାଇ ।