ନିଷିଦ୍ଧ ଇଲାକା

ବୟସର ବୈଶାଖୀ ତାତିରେ

ଜୀବନ ବୃକ୍ଷଟା ଥୁଣ୍ଟା ହେଲା,

ବାର୍ଧକ୍ୟ ର ଅସହାୟତା ରେ

ନିଃସହାୟ ଶରୀର ଟା ପରା।

ରଙ୍ଗଛଡ଼ା ଜୀବନ ବାପୁଡା

ମନଟାକୁ ଜାକିଜୁକି ଦିଏ,

ସପନଟା ଦେଖିବା ଆଗରୁ

କେବେ ପୁଣି ରାତି ପାହିଯାଏ।

ନିରବରେ ନିରବି ଯିବାକୁ

ହୃଦୟଟା ଇଶାରା ଦିଅଇ,

ହଜିଯାଇ ହଜାଇଛି କାହିଁ

ପ୍ରାଣମଧ୍ୟେ ପ୍ରାଚୁର୍ଯ୍ୟ ତ ନାହିଁ।

ଲକ୍ଷହୀନ ଜୀବନ ପାଇଁକି

ସିଦ୍ଧାନ୍ତ ବାକି ଅଛି ମୋହର,

ସାଧନା ମୋ ଅର୍ଥହୀନ ଲାଗେ

ପ୍ରେରଣା ତ ନ ଥାଏ ମନର।

ବସନ୍ତ ଟା ଲୁଚିଛପି ଆସି

ଦ୍ବାର ପାଶେ କରାଘାତ କରେ,

ତା ପାଇଁ ଏ ନିଷିଦ୍ଧ ଇଲାକା

କିପରି ସେ ଭୁଲିଯାଇ ପାରେ ।

ଭୁଲିନାହିଁ ମନରୁ ମୋହର

ବସନ୍ତର ସେହି ମଧୁରତା

ଗୁରୁତ୍ବ ହରାଇଲା ସେ କେହ୍ନେ

ମୋ ହୃଦର ଏଡେବଡ ବ୍ୟଥା।