ନିଶ୍ବ ମୋ ପସରା

ମୁଁ ଅବା କଣ ଦେବି

କେଉଁ କାଳରୁ ଲୁଚେଇଥିବା 

ମୋ ଶୁଖିଲା ପାଣ୍ଡୁର ଓଠରେ 

ଦରଫୁଟା ଚେନାଏ ସ୍ମିତହାସ୍ୟ

ନା ସ୍ପର୍ଶରେ ସିହରଣ ଯୁକ୍ତ କାତରତା 

କିମ୍ବା ଦୀର୍ଘଶ୍ବାସ ର ଉଷ୍ମତା ।

ଅଲରା କହରା କେଶର ଫାଙ୍କରୁ 

ଚ଼କ୍ ଚ଼କ୍ ଝଟକୁଥିବା ନିରଳସ

ଆଖି ଯୋଡ଼ିକରେ ସ୍ନେହବୋଳା

କ୍ଷଣିକ ମାତ୍ର ନିଦକ ତୃପ୍ତିର ସଙ୍କେତ 

ନା ଆବେଗ ଭରା ସମ୍ମୋହନ ଯୁକ୍ତ 

କଟାକ୍ଷ ନଜରର ସନ୍ଧି ।

ପରିଶେଷରେ ମଉଳା ବଦନରୁ 

ସର୍ବାଙ୍ଗ ଶରୀରରେ 

ବିଜୁଳି ବେଗରେ ଖେଳି ଯାଇଥିବା

ସହମତିର ସ୍ବୀକାରୋକ୍ତି 

ନା ଶରୀରରେ ତରଙ୍ଗାୟୀତ ହେଉଥିବା

ଲୁକକାୟୀତ ଭାବର ଆବେଗକୁ ।

ନିଶ୍ବ ମୋ ପସରା ଆଜି

ଏଇ ଦିଗନ୍ତ ପ୍ରସାରୀ ଆକାଶ ତଳେ 

ନା କିଛି ପାଇବାର ସମ୍ଭାବନା 

ନା ପ୍ରଗତିର ଅନୁଶୋଚନା 

ନିର୍ନିମେଷ ନୟନରେ ଖୋଜେ

ଦିବା ନିରୋଳାରେ କଳ୍ପନା ଯୁକ୍ତ

ସେଇ ଅଫେରନ୍ତା ଅତୀତର

ଗଣ୍ଡାଏ ଅପାସୋରା ମୁହୂର୍ତ୍ତକୁ ।