ନିଖୋଜ ସପନ

ହେ ସପନ

ତମେ କେଉଁ ଦିଗରୁ ଆସକି ?

ମୁଁ ତ ନିତି ଝରକା ଖୋଲି ଦେଖେ

କାଳେ ତମେ ପବନ ସାଥେ

ଲୁଚି ଲୁଚି ଭାସି ଆସିବ ।

ଅସୁମାରୀ ଆଶା ଉଙ୍କି ମାରନ୍ତି

କଟାକ୍ଷ ଜରାଜୀର୍ଣ୍ଣ ହେଇ 

ଏ କଳ୍ପିତ ମନ ଭିତରେ ।

ଅନ୍ତହୀନ ହୃଦୟର ବେଦନା

ଘନ କୁହୁଡିର ଚାଦର ଭିତରେ

ସ୍ମୃତିର ପାଖୁଡା ସବୁ ପ୍ରସ୍ଫୁଟିତ ହେଇ

ଚାହିଁଥାନ୍ତି ଅପଲକ ନୟନେ ।

କାହିଁ ସପନ

କୋଉଠି ତ ଦେଖାନାହିଁ

ବୋଧେ କୋଉ ରଙ୍ଗଶାଳାରେ ନୃତ୍ୟରତ ।

ସମୟ ବଦଳି ଚାଲେ

 ଆଖିର ପଲକବି ହଜିଯାଏ

ଏ ନିସ୍ତବ୍ଧ ଅନ୍ଧାର ଭିତରେ

କଳ୍ପନାର ମାୟା ବୁଣି ବୁଣି ।

ସବୁ ମିଥ୍ୟା ଛଳନା

ମୋହ ମାୟା ଭିତରେ

ଏ ସପନ ବି ନିଖୋଜ ସାଜିଛି ।

ଲାଗୁଛି ଏ ବୋଧେ

କୋଉ ସୁରମ୍ୟ ଅଟ୍ଟାଳିକା ଭିତରେ

ରଙ୍ଗିନ ଝାପ୍ସା ଝାପ୍ସା ଆଲୋକରେ

ମସଗୁଲ ହେଇ ,

କାହା ବାହୁ ବନ୍ଧନରେ ଦୋଳି ଖେଳୁ ଥିବ ।