ନିଜର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ନିଜ ଗୁରୁ

ହୁଅନ୍ତି ଯେଉଁ ମଣିଷ ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା 

ନିଜେ ଆଲୋକବାନ, 

ଆଲୋକିତ କରିଥାନ୍ତି ଅନ୍ୟର 

ଅନ୍ଧକାରମୟ ଜୀବନ ।

ସମାଜକୁ ସହାୟତା, ସୁରକ୍ଷା 

ପ୍ରଦାନ କରନ୍ତି ମଣିଷଂକୁ

ଆମେ ଆଖ୍ୟା ଦେଉ ଦାର୍ଶନିକ, 

ବୈଜ୍ଞାନିକ, ସନ୍ଥ ସେମାନଂକୁ ।

ନିଜ ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ଅନ୍ୟର ଭୁଲ-

ଭଟକାକୁ ମାର୍ଗ ଦେଖାନ୍ତି 

କିଛି ମନୁଷ୍ୟ ତାଙ୍କୁ ହିଁ “ଦେବତା” 

ବୋଲି ମନେ କରନ୍ତି ।

ସୃଷ୍ଟିରେ ଯେତେ ଚେତନା ଏହି 

ଶକ୍ତିଙ୍କର ଅଟେ ତ ଦାନ

କରିଛନ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ ସମ୍ମାନଜନକ 

ସ୍ଥାନ ସେହି ସବୁ ଜନଗଣ ।

କିଛି ପାଇଛନ୍ତି ଜୀବିତ ଅବସ୍ଥାରେ 

କିମ୍ବା କିଛି ମୃତ୍ୟୁ ପରେ

ଶୁଦ୍ଧପୂତ କଲେ ଶୁଦ୍ଧ ଭାବନାରେ 

ପ୍ରକୃତ ମାନବ ହୁଏ ମର୍ତ୍ତ୍ୟରେ ।

ବାହ୍ୟର ମଇଳାକୁ ସିନା ଧୋଇ 

ପାରିବା, ସାବୁନ ଲଗାଇ 

ହେଲେ ମନ ମଇଳାକୁ ନୁହେଁ, 

ଜାଣ ମୋର ଭଉଣୀ ଭାଇ ।

ପରଶ୍ରୀକାତରତା, ରାଗ, କ୍ରୋଧ, 

ହିଂସା ଓ ଅବିଶ୍ୱାସ 

ନିଶ୍ଚିତ ଆସେ ଓ ଆସିବ ଜୀବନରେ

କାରଣ ମୁଁ ଏକ ମଣିଷ ।

ମନରେ ଏହି ସବୁ ଗୁଣ ଗୁଡିକ ତ 

ଦୁଃଖ ଦେଇ ଥାଏ

ସେ ତ ମନ, କେବେ ଦିଏନି ଧରା, 

କେତେ ସ୍ୱପ୍ନ ଲୁଚିଯାଏ ।

ଭୁଲ ତ ହେବ, ଭୁଲ କରିଥିଲେ 

ଅନୁତାପର ଜଳ ଲୋଡା ହୁଏ

ଅନୁତାପ ଜଳରେ ମନକୁ ଶୁଦ୍ଧପୂତ 

ହେବାର ଚେଷ୍ଟା କରା ହୁଏ ।

ଜାଣିଛି ସ୍ୱଛତା ପାଇ ପାରିବି 

ଯେବେ ମନ ଚେତନାକୁ

ଶୁଦ୍ଧ ଭାବନାରେ ଧୋଇ ପାରିବି

ବିଶୁଦ୍ଧ ଚିନ୍ତାଧାରାକୁ ।

ମନେ ପଡେ ମୁଁ ଠିଆ ହେଉଥିଲି 

ସଦା ଆଇନାର ସାମନାରେ

କିଛି ଭେଲ ବା ଭୁଲ ବା ଦୋଷ 

କଲେ ବାଳୁତ ସମୟରେ ।

ସମୟର ସ୍ରୋତରେ ଧାଉଁ ଧାଉଁ ବେଳେ 

ବେଳେ କୁପଥରେ ଯାଏ,

ଆଇନା ସତ କହେ ମୋତେ, ଉତ୍ତମ 

ପଥଟିକୁ ଚିହ୍ନି ନିଏ ।

ଜୁଆର ଭଟ୍ଟା ପରି ଉତ୍ଥାନ ପତନ 

ଅଛି ଜୀବନ ଯାତ୍ରାରେ

ବିଚ୍ୟୁତ ନହୋଇ କର୍ମ କରି ଚାଲେ

ନିଜର ଜୀବନ ଯାତ୍ରାରେ ।

ନୁଆ ଶିକ୍ଷା ପାଇବା ସହିତ ସତ୍ୟର

ବାଟଟିକୁ ବାଛି ନିଏ

କୈଶୋରରୁ ସେ ଭାବନା ମଧ୍ୟ ରଖିଛି 

ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଯାଏଁ ।

କହିବି ସଦା ସତ୍ୟ ବାଣୀ, ଶିକ୍ଷା 

ପାଇଛି ଛୁଆ ଦିନରୁ

ନହୁଡ କେବେ ଜୀବନରେ ନିଜର 

କର୍ମ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ନିଜ ଗୁରୁ ।

ଏହି ନୀତି ପାଳନ କରି ଚାଲିଛି,

ମୋ ଛୁଆ ଦିନରୁ

ମୋର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ କରି ଚାଲିଛି, ଭୁଲି

ନାହିଁ ମୋ ମନ ମଧ୍ୟରୁ ।

ହେ ଇଶ୍ୱର, ଯଦି ଅଛ ସଂସାରରେ,

ମୋତେ ପଥ ଦିଅ ଭବିଷ୍ୟତରେ

କର୍ତ୍ତବ୍ୟକୁ ସାର ଭାବି, କର୍ତ୍ତବ୍ୟ କରି 

ଚାଲି ଥିବି ଜୀବନରେ ।

ହେ ଇଶ୍ୱର, ଯଦି ଅଛ ସଂସାରରେ,

ମୋତେ ପଥ ଦିଅ ଭବିଷ୍ୟତରେ,

ବୁଦ୍ଧି ଯୋଗାଉ ଥାଅ କେବେ ନନିଅ 

ମୋତେ ଅସତ କର୍ମରେ  ।