ନୀରବ ଯନ୍ତ୍ରଣା

ଭାବନା ରାଇଜେ ଦେଖିଲି

ମୁହୂର୍ତ୍ତଟିକୁ                                   

ଦୁଇ ଗୋଟି ପକ୍ଷୀ ବସି ସଧିରେ,

ତଣ୍ଟକୁ ତଣ୍ଟରେ ଘଷି ହେଉଛନ୍ତି                                         

ଏହା କି ଅଚର୍ଯ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି ମଧ୍ୟରେ ।

ଧନ୍ୟ ହେ ଈଶ୍ୱର ହୃଦୟ ଯୋଡ଼ିଛ                                        

ଜୀବ ଜଗତକୁ ଦୁଇ ଅକ୍ଷରେ,

ଅନାବିଳ ପ୍ରେମ ଭାବନା ମଞ୍ଜୁଳ                                         

ଦେଖୁଥିଲି ଦୃଶ୍ୟ ମଧୁଶାଳାର ।

ଏ ମଣିଷ ପରା ସାମାଜିକ ପ୍ରାଣୀ

ଏ                                        

ପରା ରହନ୍ତି ସ୍ବାର୍ଥ ପରାଏ,

ଆକାଶରେ ଦେଖ ପକ୍ଷୀ ଦଳ ଦଳ                                   

ଖଗ ସମାଜ ଏ ନବ ଧରାରେ ।

ମାଆ ପକ୍ଷୀଟି ଭରିଛି ତଣ୍ଟରେ ଖାଦ୍ୟ                                        

 ଆଣିଦିଏ ଶାବକ ତୁଣ୍ଡ ,    

ଶିଖ ରେ ମଣିଷ ପକ୍ଷୀ ଠାରୁ ଥରେ ପିଲା                                       

ଛାଡ଼ି ଯାଅ ପରର ମୁଣ୍ଡେ ।

ନୀରବ ଜୀବନେ ପକ୍ଷୀ କାଳ କିରେ                                       

ମୁଖରିତ ହୁଏ ବନ୍ଧନ ବନେ,

କୋଳାହଳ ହେଲେ ଛାଡ଼ି ଚାଲି ଯାଏ                                     

ବିକଟାଳ ଶବ୍ଦ ଫିଟାଇ କାନେ ।