ନିଛାଟିଆ କୋଳାହଳ

ଅଶାନ୍ତି ନିଆଁରେ ଜଳୁଛି ଏ ମନ 

ନିଛାଟିଆ ଲାଗେ ସବୁ କୋଳାହଳ 

ନିପାରିଲା ପଣିଆର ଅବଶୋଷ 

ବାରମ୍ବାର ଧିକ୍କାର କରିଚାଲେ 

ପ୍ରଶ୍ନ ପରେ ପ୍ରଶ୍ନ ନିଜକୁ ପଚାରେ 

ଅତୀତକୁ ବିଶ୍ଳେଷଣ କରେ 

ଜୀବନରେ ଭୁଲ ଠିକ୍ ର ହିସାବ 

କାହିଁକି କିଛି ମୁଁ କରିପାରିଲିନି 

ସାହସ କରିବାକୁ ଡରିଲି କାହିଁକି 

କର୍ମଭୀରୁ ହୋଇ ରହିଗଲି ଜୀବନ ତମାମ 

ଆଉ ଏ ବୟସର ଅପରହ୍ନେ 

କଣ ବା କରିବାକୁ ବାକିଅଛି 

ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପରାସ୍ତ ସୈନିକ ମୁଁ 

ଦୁଇ ହାତ ଟେକି ଦେଇ ଶରଣ ମାଗୁଛି 

ତ୍ରାହି କର ମୋତେ ମହାବାହୁ।।