ନବନିତା

ସବୁଥର କାନ୍ଦ କାନ୍ଦ ହେଲେ ଭାବେ କଥା ହେବି ତୁମ ସହ,
କହିବିନି କିଛି ଶବ୍ଦ ସାରି..... କିନ୍ତୁ ତୁମେ ବୁଝିଯିବ ।।
ପ୍ରତିଥର ଅଣନିଶ୍ବାସୀ ହେଉ ହେଉ ତୁମର ସେଇ
ଅମୃତ ନୀରବ ଶବ୍ଦ କେତୋଟି ମତେ ପୁଣି ପ୍ରଶ୍ବାସ କୁ ଫେରେଇଆଣୁଥାଏ  ।

ସୁନାର ପଞୁରୀ ତଳେ ଏ ରୂପା ଛାଉଣୀଆ ଓଜନିଆ ପର ତକ
କୋଉଦିନ ଆକାକ୍ଷାଂ ତାଲିକାରେ ନଥିଲା ମୋର ,
ଥିଲା ତ କେବଳ ସେଇ ଅମୃତ ଶବ୍ଦ ରୁ ଦିଟି
ଜୀଇଁବା ଆଉ ମଜ୍ଜିଯିବା ପାଇଁ
ନିଜକୁ ହଜେଇଦେବା ପାଇଁ ସୀମାତିତତା ରେ ।

ଦେହ ଟେ ଭିତରେ କିଏ କଣ ଜୀଏଁ?
କେଜାଣି ଜୀଉଁଥିବେ!
ମୁଁ ତ ଶବ୍ଦ, ଭାବ,ଅନୁଭବ ରେ ଜୀଏଁ ।।

ଧାନ ସବୁ ହେଂସ ଯାକ ଖେଳଉ ଖେଳଉ ଆଗପଟ ଦାଣ୍ଡ ରେ
ସୂର୍ଯ୍ୟ କିରଣର ଧାସ କୋମଳ ଲାଗେ ତ
ମୁଁ ଫିଟିପଡେ ।

ଦେଖୁ ଦେଖୁ କିରଣ ରେଣୁ ସାରା ସହସ୍ର ମୁଁ
ଗୋଟେଇ ରଖିଥିବା କାଚଗୁଣ୍ଡ ସାରା  ପ୍ରତିବିମ୍ବିତ ମନଛବି କି ?
ସେ ଯା ହେଉ .....
ରେଣୁ ମାନେ କଅଁଳ ହାତରେ ମୋ ପଣତ ଭିଡୁଥିଲେ
ସରାଗରେ ।

ହେଲେ କେମିତି କେଜାଣି ଏଇ ଅଣ୍ଟା ବନ୍ଧା ସରୁସୂତା ଧାର ଗୋଟେ ଟାଣିଆଣେ ମାଟିମଗ୍ନା କରି ।

ମୁଁ ଝିଙ୍କିହେଇ ଆସେ ସମ୍ମୋହିତା ପରି ସେ ଅମ୍ଲାନ ଆଲୋକ ରୁ
ଏ ଅଭିନବ ଅନ୍ଧାର କୋଳକୁ ।
ଜାଣୁଥାଏ ଏ ପଞୁରୀର ପ୍ରତିଟି ବାଡି ମାୟାରେ ଉଚ୍ଚ ,
ହେଲେ ପାଦ ଟିପ ଟି ଖସେଇପାରେ କୋଉ ଯେ !

ପୁଣି କାନ୍ଦ କାନ୍ଦ ହୁଏ ,ରୁନ୍ଧି ହଉ ହଉ ନିଜକୁ ରାନ୍ଧି ପକାଏ
ଦିନ ରାତିର ଗଣିତ ବହିରେ ।
ଆଉ ତମେ ମନେ ପଡ
ଧାର ଧାର ଲୁହ ଭିତରେ 
ଧାରେ ହସ ହେଇ ।

ସକାଳ ସହ ପୁଣି ମୁଁ ଠିଆ ହୁଏ
ସେଇ ହସଟିକୁ ନବନିତା ପରି ନାଇ ନେଇ
ହୃଦପଲ୍ଲବ କରି ।।

_____________________________________

_____ଲୋପାମୁଦ୍ରା ପରିଡା 

ବାଙ୍ଗାଲୋର ________________________________