ପ୍ରାପ୍ୟ ମୋର ଦିଅ

ମୁଁ କହୁଛି ବୋଲି 

ମନରେ କରୁଛ ରୋଷ

କେବେ ଚାହିଁଛ କି 

ନିଜଆଡେ ନିଜେ ଥରେ

ତୁମେ ଉପଭୋଗ 

କର ଯାହା ଯାହା ସବୁ

ସବୁଥିରେ ମୋର

ରକ୍ତର ରଙ୍ଗ ଦିଶେ I

ରକ୍ତ ପାଣିକରି 

ଗଢିଦେଲି ତୁମ ଘର

ଅୟସ କରୁଛ 

ଯେଉଁଠାରେ ଆଜି ତୁମେ

ଯୋଗାଇ ଦେଇଛି

ଖାଦ୍ୟ ମୁଁ ତୁମପାଇଁ

କେବେ କି ଶୁଣିଛ

ମୋ ଭୋକିଲା ପେଟ ସ୍ୱର I

ରଙ୍ଗୀନ ଚଷମା 

ପିନ୍ଧିଛ ଆଖିରେ ତୁମେ

ସେଇଥି ପାଇଁକି 

ଦୁନିଆ ରଙ୍ଗୀନ ଦିଶେ

କେମିତି ବା ତୁମେ

ଦେଖିବ ମୋ ଦୁଃଖ ଭାର

ଉଦଭ୍ରାନ୍ତ ତୁମେ

ଧନବଳେ ମନେ ମନେ I

ସେଥିପାଇଁ ସିନା

ଦୁଃଖୀ ମୁଁ କାଳେ କାଳେ

ନାହିଁ ଅଭିମାନ

ନାହିଁ କିଛି ରାଗ ରୋଷ

ଅପେକ୍ଷା କରିଛି

ସେଇ ଦିନଟିଏ ପାଇଁ

ଯେଉଁଦିନ ତୁମେ

ବୁଝିବ ମୋ ଶ୍ରମ ମୂଲ I

ସେଇଦିନ ଆଉ

ନାହିଁ ଆଉ ବେଶି ଡେରି

ଅନ୍ଧକାର ରାତି

ଆସିଲାଣି ପାହି ପାହି

ତୁମ ବ୍ୟବହାରେ

ଖୁସି ହେବି ମନେ ମନେ

ଶ୍ରମିକ ମୁଁ ମୋର

ନ୍ୟାୟ ସମ୍ମାନ ପାଇ I