ମୁଁ ନାସ୍ତିକ

ମୁଁ ନାସ୍ତିକ

ଆସ୍ଥା ରଖି ଯେବେ ନିଜକୁ ହଜାଏ ପ୍ରଭୁ ଭକ୍ତିରେ ,

ମାନେ ମାନେ କରେ ସମର୍ପଣ ନିଜକୁ ସିଏ ତାଙ୍କଠାରେ |

ଜାଣିଛି ସିଏ ଜନ୍ମ ମୃତ୍ୟୁ ଅଟେ ଏକମାତ୍ର ସତ୍ୟ ,

କାମନା ,ବାସନା ,ମୋହ ,ମାୟା ଆଦି ତାର ଭୃତ୍ୟ |

ତଥାପି ମଣିଷ ବୁଝି ପାରେନାହିଁ ,କରେ କିଛି ଅପରାଧ ,

ସେଥିପାଇଁ ଡାକଇ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ,କହେ ସିଏ ତାହାର ଆରାଧ୍ୟ |

କହି ବୁଲେ ସିଏ ନାସ୍ତିକ ନୁହେଁ ,ଅଟଇ ଭକ୍ତ ,

ହାଡ ମାଂସ ଏହି ଶରୀରରେ ସିଏ ଭରିଛି ରକ୍ତ |

କେହି ପୁଣି ଡିଣ୍ଡିମ ବଜାଇ କୁହେ ନୁହଁଇ ନାସ୍ତିକ ,

ସତେ ନେଇଛି ଏକା ସିଏ ଠିକା,ହୋଇଛି ସେବକ |

ଯଦି କେହି ତାକୁ ପ୍ରଶ୍ନ କରି ମାଗଇ ଉତ୍ତର ,

କ୍ରୋଧିତ ହୋଇ ନାମିତ କରେ ତାକୁ ଛାପଦେଇ ନାସ୍ତିକର |

ସେହି ନାମଧାରୀ ନାସ୍ତିକ ,ହସି ହସି ସବୁ ସହିଯାଏ,

ନାସ୍ତିକ ବୋଲି କିଛି ଯେଉଁ ନୂଆ ଆଖ୍ୟା ପାଇଥାଏ |

କିଏ କହେ ତାକୁ ଅଧର୍ମୀ ,ଜାଣେନା ଧର୍ମର ମାର୍ଗ ,

ଖାଲି ବସିଥାଏ ,ପାଳେନି କେବେ କିଛି ସିଏ ପର୍ବ |

ଆଉ କିଏ କହେ ମନ୍ତ୍ର ଜାଣେନା ,ଙ୍କରେ ପୂଜା ,

ଅଜ୍ଞାନୀ ସିଏ ଜାଣେନି ,ପୂଜା ପାର୍ବଣର କିଛି ମଜା |

କେହି କେହି ପୁଣି ନାସ୍ତିକ କହି ଦିଅନ୍ତି ଘଉଡ଼ାଇ ,

ସତେ ଯେପରି ଅସ୍ପୃଶ୍ୟ ସିଏ ଅଟେ ,ମଣିଷ ନୁହଁଇ |

ଯେତେ ଯେତେ ସବୁ ନିଜକୁ ବଡ ଆସ୍ତିକ ବୋଲାନ୍ତି,

ଚିତା ଚଇତନ ମାରି ପୂଜା କରିବାକୁ ସଜ ହୁଅନ୍ତି |

ଲାଗେ ସତେ ପ୍ରଭୁ କହିଛନ୍ତି ,ଏମିତି ପୁଯିବ ତାଙ୍କୁ ,

ସଭିଙ୍କୁ ଜଣାଇ ଦେଖାଇ ହେବ ,ଲୁଚାଇ ନିଜ ସ୍ୱାର୍ଥକୁ |

କେତେ ବାଜା ବଜାଇ ନାଚି , ହୁଅନ୍ତି ଭକ୍ତିରେ ଲୀନ,

କିନ୍ତୁ ଭାବନାର ମଧ୍ୟେ ମାଗିବାର ଇଛା କରୁଥାଏ ମନ |

ଯାହାକୁ ନାସ୍ତିକ କୁହନ୍ତି ,ସିଏ ଦୂରେ ରହି ହସୁଥାଏ ,

ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ମନେ ମନେ ସଭିଙ୍କୁ କ୍ଷମା କରିବାକୁ କହୁଥାଏ |

କହେ ସିଏ ସ୍ପଷ୍ଟ ,ମୁଁ ନାସ୍ତିକ ଏହି ଛଳନା ପାଇଁ ,

ପ୍ରଭୁ ଯଦି ସତ୍ୟ ,ତେବେ ମିଥ୍ୟା ବାହାନା କାହିଁପାଇଁ ?

ମୁଁ ନାସ୍ତିକ ହେଲେବି ,ଜାଣିଛି ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତାଙ୍କ ସବୁ ଅସ୍ତିତ୍ବ ,

ବାଜା ବଜାଇ ,ଡେ଼ନ୍ଦୁରା ପିଟି ଗାଉନାହିଁ ତାଙ୍କ ମହତ୍ୱ |

ମୁଁ ନାସ୍ତିକ ହୋଇ ସତ୍କର୍ମରେ ସଦା ଆସ୍ଥା ରଖିଥାଏ ,

ଆସ୍ତିକର ନାଟକ କରି କେବେ ,କୁକର୍ମରେ ଲିପ୍ତ ନହୁଏ |

ମୁଁ ନାସ୍ତିକ ବୋଲି ସଭିଏଁ କୁହନ୍ତି ,ଦୁରେଇ ଦିଅନ୍ତି ,

ପ୍ରକୁତ ଆସ୍ଥାର ଅର୍ଥ କି କୁହ ସର୍ବେ ଜାଣିଛନ୍ତି ?

ମୁଁ ନାସ୍ତିକ ହୋଇ ସମୟର ତାଳେ କର୍ମ କରିଯାଏ ,

ଆସ୍ତିକ ହେବାର ଢୋଂଗ କରି କାହାକୁ ଦୋଷ ନଦିଏ |

ଯଦି ବୁଝି ପାରିବ ,ଏବେ ବୁଝ ସତ୍ୟକୁ ଥରୁଟିଏ ,

ମୁଁ ନାସ୍ତିକ ,ଏହି ନାସ୍ତିକ ଭିତରେ ଆସ୍ତିକ ରହିଥାଏ |