ମୃତ୍ୟୁରୁ ସନ୍ଦେଶ

ମୁଁ ଗୋଟାଏ ଆଶାତୀତ

ଅଶହାୟ ମଣିଷ କହୁଛି

ମୁଁ ଦୁନିଆଁ ଦାଣ୍ଡର ସୀମାହୀନ 

ରାସ୍ତାକୁ ଅତିକ୍ରାନ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟିତ

ଅନେକ କଣ୍ଟା ଓ ଫୁଲର ଫେଣ୍ଟା ଫେଣ୍ଟି 

ପାଖୁଡ଼ାର ସମ୍ଭାର ନେଇ l

ବିଛୁରିତ ମୋ ସମ୍ମୁଖରେ

କେତେ ଯେ ପାହାଡ଼ ,ପର୍ବତ ଡେଇଁ

ଅଗ୍ରସର ହେଉଅଛି 

କିଟମିଟ ଅନ୍ଧକାରକୁ ଦୁରେଇବାକୁ l

ଖଦ୍ୟୋତିକା ର ସାହାଯ୍ୟ ନେଇ 

ଚାଲିଛି ଆଗେଇ

ଜାଣେନା କେଉଁ ଆଡେ ମୋର 

ପଥିକ ଜୀବନର ଶେଷଅନ୍ତ

ଆଉ କେତେ ବାଟ ବାକି l

ଦିଗହରା,ବେଶାହାରା ହେଇ

ଗୋଟେ ପ୍ରଦୀପ ଶିଖାର ଆଲୋକରେ

ମୁଁ ପଥ ଉଣ୍ଡି ଚାଲିଛି

କେଜାଣି , କେଉଁଠି ,କେତେବେଳେ l

କେଉଁ ସନ୍ଦିଗ୍ଧ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ଆସି ଦେଖାହେବ

ମୋର ଲକ୍ଷ୍ୟ ପଥ

ଚାହିଁଛି ମୀନ ନୟନରେ ଚାତକ ପରିକା 

ଜହ୍ନ ଆଲୁଅର ପଦ ଚିନ୍ହ ସାଥେ l

ଆଗେଇ ଯାଉଛି ଚାହିଁ ଚାହିଁ 

ମନ ମଧ୍ୟରେ ଫୁଆର ଜନ୍ମାଇ

କେତେବେଳେ ପହଞ୍ଚି ଯାଆନ୍ତି କି ?

ମୋର ଅପହଞ୍ଚ ଇଲାକାକୁ 

ଆଉ ଶାନ୍ତିରେ ନିଶ୍ବାସ ନିଅନ୍ତି

ଆକାଶକୁ ଅନେଇ ବିଜୟର କେତନ ଉଡେଇ।