"ମୃତ୍ଯୁ"

ଅନ୍ତିମ ନିଦ୍ରାର ରୂପ ଏକ ମୃତ୍ଯୁ

ନିର୍ବାପିତ ଦୀପ ଶିଖା ।

ସିଏତ ନିରବ ସମୟ ନିର୍ଘଣ୍ଟ

ଜୀବନର ଜବନିକା ॥୦॥

ମୃତ୍ଯୁ ସେତ ଏକ ବିଷାଦ ବାହକ

ଅବସାଦ ଦିଏ ଭରି ।

ଭେଟି ଦିଏ ସିଏ ଶୋକ ସ୍ବାଛ କେତେ

ଯନ୍ତ୍ରଣା ଅସୁମାରୀ ॥୧॥

ଲୋଟିନିଏ ସିଏ ସଧବା ସଂତକ

କା'ରେ କରେ ମାତୃହରା ।

ପୁତ୍ର କନ୍ଯା କା'ର କୋଳରୁ ଛଡାଏ

କା'କୁ କରେ ପିତୃହରା ॥୨॥

ମୃତ୍ଯୁ ହାତେ ଖାଲି ଅଶାନ୍ତି-ଦହନ

ଦୁଃଖ ଆଉ ଦାବାନଳ ।

କାହା ଜୀବବନରେ ନିମିଷକ ହସ

କା' ସ୍ତ୍ରୀ ର ପୋଡେ କପାଳ ॥୩॥

ମୃତ୍ଯୁ ତୁମେ ଆସ ପାଦ ଚିପି ଚିପି

ହାତେଧରି ଫୁଲ ହାର ।

ପିନ୍ଧିବା ପରେ ସେ ମୂକ୍ତି ପାଇ ଯାଇ

କରେ ଶ୍ମଶାନ ଭୂଇଁରେ ଘର ॥୪॥

ମୃତ୍ଯୁ ଡରେ ବାଜେ ମନ୍ଦିର ଭିତରେ

ଶୁଭ ଘଣ୍ଟା ଆରତୀର ।

ତୁମେତ ଅଶୁଭ ଯାହା ଦେଇଥାଅ

କାଳହୁଏ ମଣିଷର ॥୫॥

ତୁମ ଡରେ କିଏ ଆଶ୍ରିତ ହୁଏ

ବିଭୂଙ୍କ ପଦାରବିନ୍ଦେ ।

ତୁମେ ନେଇଯାଅ ଯାହାକୁ ଚାହିଁବ

ତୁମର ସମୟ ଫାନ୍ଦେ ॥୬॥

ମୃତ୍ଯୁ ତୁମକୁ ଡରି କେଉଁ ଲାଭ

ମୃତ୍ଯୁ ସତ୍ଯ ଚିରନ୍ତନ ।

ତୁମେତ ନ ଥିଲେ ଜନମ ଲଭିବା

ସଂସାରେ ଅକାରଣ ॥୭॥

ଜନ୍ମ ଥିଲେ ମୃତ୍ଯୁ ଅବଶ୍ଯମ୍ଭାବୀ

ସୃଷ୍ଟିରେ ବିଲୟ ସତ୍ଯ ।

ମୃତ୍ଯୁ ଦୁଃଖଦ ଯନ୍ତ୍ରଣାରୁ ମୁକ୍ତି

ନିର୍ବାଣ ମୂକ୍ତିର ପଥ ॥୮॥

ମୃତ୍ଯୁ ତମେ ଆସ କେତେ ରୂପ ନେଇ

କାହା ଜୀବନର କାଳ ।

ତୁମକୁ ସାଦର ନିମନ୍ତ୍ରଣ କରେ କେ

ହରାଇ ଆତ୍ମ ବଳ ।୯।

ତୁମେ ଆସିଥାଅ ଅଦିନ ଅବେଳେ

ହାତେ ଧଳି କାଳ ଫାଶ ।

ସୁଖର ସଂସାର ଛାରଖାର କର

କର ତାର ସର୍ବନାଶ ।।୧୦॥