ମୋର ନଅ ଜଣ ଗୁରୁ

ଶବ୍ଦ ଯେ ଭରିଲା ଟିକି ଓଠେ ମୋର

ଚଲାଇଲା ହାତ ଧରି,

ଜନନୀ ରୂପରେ ପ୍ରଥମ ଗୁରୁ ସେ 

କେହି ନୁହଁ ତାର ସରି ।

ସାହସ ଦେଇ ଯେ ଶିଖାଇଲେ ମୋତେ

ଜୀବନ ଯୁଦ୍ଧ ରହସ୍ୟ,

ଦ୍ଵିତୀୟ ଗୁରୁ ସେ ପିତା ପ୍ରାଣ ଦାତା

ମୁଁ ଯେ ପୁତ୍ର ରୂପୀ ଶିଷ୍ୟ ।

ଅକ୍ଷର ଜ୍ଞାନ ମୁଁ ପାଇଲି ଯାହାଠୁ

ଶିଖିଲି ଶୁଦ୍ଧ ଲିଖନ,

ଚକ କଳ ଅଖ ପଢି ବଡ଼ ହେଲି

ତୃତୀୟ ଗୁରୁ ମହାନ ।

ସାହିତ୍ୟ ବିଜ୍ଞାନ ଭୂଗୋଳ ଗଣିତ

ଶିଖାଇଲେ ମୋତେ ଯିଏ,

ନୀତି ଶିକ୍ଷା ଦେଇ ବଢାଇଲେ ପୁଣି

ଚତୁର୍ଥ ଗୁରୁ ମୋ ସିଏ ।

ସାଙ୍ଗ ସାଥି ଠାରୁ ଶିଖିଲି କେତେ ମୁଁ

ଖେଳକୁଦ ନାଚ ଗୀତ,

ସେଇମାନେ ମୋର ପଞ୍ଚମ ଗୁରୁ ଯେ

ତାଙ୍କୁ କରେ ପ୍ରଣିପାତ ।

ରୂପସୀ ପ୍ରେୟସୀ ସୁନ୍ଦରୀ ଷୋଡ଼ଶୀ

ଶିଖାଇଲା ମୋତେ ପ୍ରେମ,

ଷଷ୍ଠ ଗୁରୁ ମୋର ଧୋକା ଦେଇ ପୁଣି

କଲା ମୋତେ ବଦନାମ ।

ସପ୍ତମ ଗୁରୁ ମୋ ଭାଇ ଭଉଣୀଏ

ଅତୁଟ ସ୍ନେହ ବନ୍ଧନ,

ଶିଖିଛି ତାଙ୍କଠୁ ତ୍ୟାଗର ମହତ୍ୱ

ପୁଣି ରାଗ ଅଭିମାନ ।

ପ୍ରାଣ ପ୍ରିୟା ପତ୍ନୀ ଶିଖାଇଛି ମୋତେ

ଜୀବନ ଜଞ୍ଜାଳ କର୍ମ,

ଅଷ୍ଟମ ଗୁରୁ ସେ ସହଯୋଗୀ ହେଇ

ପାଳୁଛି ସଂସାର ଧର୍ମ ।

ପଡେ଼ାଶୀଙ୍କଠାରୁ ଶିଖିଅଛି ମୁହିଁ

ମିଳାମିଶା ଦିଆନିଆ,

ବିପଦେ ଆପଦେ ନବମ ଗୁରୁ ମୋ

ପାଖେ ହେଉଛନ୍ତି ଠିଆ ।

ନଅ ଗୁରୁ ମୋର ଗର୍ବ ଗଉରବ

ସନମାନ ସ୍ୱାଭିମାନ,

ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ମୁଣ୍ଡଟେକି ଆଜି

ହୋଇଛି ଦଣ୍ଡାୟମାନ ।