ମୋ ସେଫାଳୀ"ଝରକା ର ଆରପଟେ

ଝରକାରେ ଆରପଟେ- 

ଏ ତ ମୋ ସେଫାଳୀ

ଦିଗ୍ ବିଦିଗ ପ୍ରକମ୍ପିତ ତାର ନିଃଶ୍ୱାସ 

ତ ଗଙ୍ଗ ଶିଉଳୀ ର ବାସ

ମନ ମୋହି ନିଏ ନିଜ ଅଜଣାତେ

ହଜିଯାଏ ଭୋକ ଶୋଷ।

ଏ ତ ଗଙ୍ଗ ଶିଉଳୀ ର ବାସ

ରାତ୍ରୀରରାଣୀସେ ବିଭାବରୀକୋଳେ

ବିଛାଏ ବାସର ଶେଯ,

ବାସି ବାସଶେଯେ ନିଜକୁ ଲୋଟାଇ

ଲଭେ କୋଟି ପାଦ ରଜ।

ଏ ତ ଗଙ୍ଗ ଶିଉଳୀ ର ବାସ

ଦୂର ଦିଗବଳୟୁ ମନ୍ଦ୍ର ସମୀର

ଚଢି ଘୋଡ଼ା ପକ୍ଷୀ ରାଜ,

ଆସେ ଅବତରି ଏ ଧରା ଧାମକୁ

କରିବାକୁ ପ୍ରିତି ରାସ।

ଏ ତ ଗଙ୍ଗ ଶିଉଳୀ ର ବାସ

ଶରଦ ରୁତୁ ର ଶିଶିର ବିନ୍ଦୁ ରେ

ସିକ୍ତ ତା ଲାବଣ୍ୟ ମୁଖ,

ଲାସ୍ୟମୟୀଲାଜେ ଭୁମିରେଲୋଟଇ

ଛାଡି ପ୍ରିୟ ବାହୁ ବନ୍ଧ।

ଏ ତ ଗଙ୍ଗ ଶିଉଳୀ ର ବାସ

ଅଭିସାରିକା ସେ ଅଭିମାନୀନି ବି

ଉଷା ପରେ ଅଭିଯୋଗ,

ସାରା ଜାମିନୀ ସେ ସୁଗନ୍ଧିତ କରି

ଭୋଗେ ଖାଲି ଲୋକେ ହାସ୍ୟ।

ଏ ତ ଗଙ୍ଗ ଶିଉଳୀ ର ବାସ

ତୁଳି ତଳ୍ପ ଶଯ୍ୟା ପ୍ରିୟତମ ପାଇଁ

ସଜାଡି ଅପେକ୍ଷା ରତ,

ପ୍ରେମ ସ୍ନିଗ୍ଧତାରେ ଭିଜିବା ପୂର୍ବରୁ

ଉଷା ଆସି ଉପଗତ।

ଏ ତ ଗଙ୍ଗ ଶିଉଳୀ ର ବାସ

କୋଟିକୋଟିପ୍ରେମି ଭିଜନ୍ତି ବାସ୍ନାରେ

ଦୀର୍ଘ ରାତ୍ରି ହୁଏ ହ୍ରସ୍ଵ,

ଝରା ଶେଫାଳୀ ସେ ଝରି କହିଯାଏ

ମୋ ଜୀବନ ଅଳ୍ପାୟୁଷ।

ଏ ତ ଗଙ୍ଗ ଶିଉଳୀର ବାସ

ବାତାୟନ ପଥେ କିଏ କହିଯାଏ

ଥରେ ଛୁଅଁ ତୁମ ହାତ

ଏ ମୋ ପ୍ରିୟ ଶେଫାଳୀ ର ବାସ

ଏ ମୋ ଗଙ୍ଗ ଶିଉଳୀ ର ବାସ ।