ହଁ ରେ

ହଁ ରେ!

ଏ ସଂସାରରେ ଜୀବନ ଟାକୁ ବୁଝିବାକୁ 

ଗୋଟେ ଜନ୍ମ ଜାତକର

ଆବଶ୍ୟକ ତ ପଡିଗଲା 

ଆଉ ପୃଥିବୀ କୁ ବା କଣ ଜାଣିବି?

ଏଠି ଭଲପାଇବା ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ର

ଉତ୍ତପ୍ତ ରୌଦ୍ରତାପରେ ଡହଳ ବିକଳ।

ଏଠି ପ୍ରତ୍ୟେକ ରାତ୍ରି ର ଅନ୍ଧକାରରେ

ଶୁଭେ ଲାଞ୍ଛନା ଓ ଅସହିଷ୍ଣୁତାର ଆହଟ।

ଅବଶ୍ୟମ୍ଭାବୀ ଖୁସି ର ଆଶା

ଭାସିଯାଏ ଏକ ମତୁଆଲା ବନ୍ୟାର ପ୍ଳାବନରେ।

ସ୍ବପ୍ନ ସବୁ ଝରିପଡନ୍ତି ଶେଫାଳୀ ଫୁଲ ର

ଅସହାୟ ପାଖୁଡ଼ା ଭିତରେ।

ଏଠି ପ୍ରତ୍ୟେକ ଉଷାର ଶୁଭ କାମନା

ଫିକା ପଡ଼ିଯାଏ ଗର୍ବ ଅହଙ୍କାର ର

କଳି ତକରାଳରେ।

ଫରମାଇସର ଲମ୍ବା ଫର୍ଦ୍ଦ ପଢୁ ପଢୁ

ନିଜକୁ ସାଇତିବା ପାଇଁ ଦରକାର ପଡ଼େ

ଟିକେ ଦୟା, ଟିକେ ସହାନୁଭୂତି ର 

ତେଲ ଲୁଣ ଘର କରଣା।

ବୟସର ଅପରାହ୍ନ 

ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ କରିଉଠେ

ଇଟା ବାଲି ସିମେଣ୍ଟ ର

ବଡ଼ ବଡ କାନ୍ଥର ଗହ୍ୱର ଭିତରୁ।

ଖୋଜି ଖୋଜି ନୟାନ୍ତ ଆଜି

ହଜାଇ ଥିବା ତିନୋଟି ପାହାଚ 

ସେ ତ୍ରିତଳ ଛାୟା ର ଅନ୍ଧାରୀ ମୂଲକରେ।

ପଢି ତ ପାରିଲି ନାହିଁ 

ମୁଁ ନିଜେ ରାନ୍ଧି ଥିବା ଭାତ ତିଅଣ

 ଭିତରେ ଥିବା ପରସ୍ପରର ବିଭେଦତାକୁ।

ହାରିବାର ଜୟମାଳାକୁ ଅମୃତ ର ପିଆଲା

କରି ଅନ୍ତସ୍ଥ କରି ସାରିଲା ପରେ

ପୃଥିବୀ ର ଇତିହାସ ମନେ ରଖିବାକୁ

କାଣିଚାଏ ବି ନିଜକୁ ଯୋଗ୍ୟ ଭାବି ହେଉନି।