ମୋ ପ୍ରିୟାର ଗାଁ

ଏହି ବାଟ ଦେଇ ମୋର ପ୍ରିୟା ଆସଇ

ପ୍ରେମ ପୀରତି କୁ ନେଇ

ଦୁଇ କୂଳ ଥାଇ ଅଳସୀ ନଇଁ ଟା 

ପାଖେ ପାଖେ ଯାଏ ବୋହି ।

ତା ' ପାଖେ ରହିଛି ଦୂର ପରବତ

ଦେଖାଯାଏ ଡାଳ ବଣ

ସେପଟୁ ବହଇ ଦେହ ଦୋହଲାଇ

ମୃତ ମନ୍ଦ ସମୀରଣ ।

ସୁରୂଯ ଆସିଲେ ମୋର ପ୍ରିୟା ଉଠଇ

ଗହମ ନିଦକୁ ଭାଙ୍ଗି

ଧିର ଚାଲି ତା'ର ଗୋଲାପି ଅଧର

ଚାଲି ପାଦକୁ ଛନ୍ଦି।

ପ୍ରିୟା ର ଗାଆଁ ରେ ବଣ ମଲ୍ଲୀ ଫୁଟେ

ବାସ ତା'ର ମହମହ

ଆମ୍ବ ଗଛ ଡାଳେ କୋଇଲି ରାବଇ

ବହେ ପ୍ରୀତି ର ମଳୟ ।

ଚମ୍ପା, କନିଅର, ଅପରାଜିତା ଫୁଲ ଯେତେ

ଫୁଟଇ ଫୁଲ

ଫୁଲର ମହକ ମନେ ଭରିଯାଏ

ଖୁସିର ଅମୂଲ ମୂଲ ।

ସେ ଗାଆଁ କୁ ନେଇ କେତେ ଯେ ସପନ

ଦେଖଇ ମୁଁ ନିତିଦିନ

ପ୍ରେମ ପ୍ରଣୟର ଖୁସିରେ ଖୁସିରେ

ବିତିଛି ଯେ କେତେ ଦିନ।

ଏ ପଥେ ଆସଇ ପ୍ରିୟା ମୋର ପାଶେ

ଖୁସି ର ଲହରୀ ନେଇ

ସଞ୍ଜ ହେଲେ ଫେରେ ବିରହ ମନରେ

ପ୍ରତାରଣା ସିଏ ଦେଇ ।

ସେହି ଗାଁ ମୋର ଚିର ପରିଚିତ

ସେ ଗାଁ ର ବିଲ ବଣ

ଆଜିବି ରହିଛି ମନ ଉହାଡରେ

ଅତୀତର ଅଭୁଲା ଦିନ।

ଆଜି ପ୍ରିୟା ନାହିଁ ଯାଇଛି କେବେଠାରୁ

ଆଉ କାହା ବଧୂ ହୋଇ

ହେଲେ ମନ ମୋର ଏ ଯାଏଁ ରହିଛି

ପ୍ରୀତି ଅପସୋରା ହୋଇ।