ମୋ ପ୍ରିୟା

ରୂପରେ ମାଧୁରୀ ଗୁଣରେ ଚାତୁରୀ

      ମୋ ମନ ମାନସୀ ପ୍ରିୟା ।

 ହସିଦେଲେ ଥରେ ଫୁଲ ବରଷିବ

      ରୁଷିଲେ ଲାଗିବ ନିଆଁ ॥

 ଫୁଲଠୁ କୋମଳ ଜହ୍ନଠୁ ଶୀତଳ

       ସବୁଠୁଁ ସୁନ୍ଦର ପ୍ରିୟା ।

 ଷୋହଳ ବୟସୀ ନଦୀଠୁଁ ଅଳସୀ

       ମନକୁ କରେ କିମିଆଁ ॥

 ଚାଲିରେ ତାହାର ଫୁଟଇ କମଳ

       ନୟନ ଭ୍ରମର ଭଳି ।

 କୁନ୍ତଳରେ ତାର କଳାମେଘ ଛଟା

      ଚମ୍ପା କଢି ତା ଅଙ୍ଗୁଳି ॥

 ହସରୁ ତାହାର ଝରଇ ମୁକୁତା

       କଥାରୁ ଝରଇ ମହୁ ।

 ତା ରୂପ ଆଗରେ ଜହ୍ନ ଲୁଚିଯିବେ

      ତାରାଗଣ ପଛେ ଥାଉ ॥

 ବଡ ଅଭିମାନୀ ଅଟେ ମୋର ପ୍ରିୟା

     ତା ସାଥେ ସରି କେ ହେବ ।

 ଟିକେ ଚୁଲୁବୁଲି ଟିକେ ଲାଜକୁଳି

     କା ସଙ୍ଗେ ଉପମା ଦେବ ॥

 

 ସୁନା ରୁପା ପାଇଁ କରେନା ସେ ଅଳି

      ଦିପଦ କଥାରେ ଲୋଭ ।

 ପ୍ରେମଭରା କଥା କହିଦେଲେ ପଦେ

      ମନ ହୋଇଯାଏ ବୋଧ ॥

 ବାଲିଘର ପରି ମନ ନୁହେଁ ତାର

     ଭାଙ୍ଗି ଦେବ ତାକୁ ଢେଉ ।

 ପ୍ରେମର ମୀନାର ମନରେ ତୋଳିଛି

      ଯୁଗେ ଯୁଗେ ରହି ଥାଉ ॥

  

 ସ୍ମୃତି ଆଇନାରେ ଦେଖାଯାଏ ଆଜି  

      ଅଭୁଲା ମୁହଁଟି ତାର ।

 ଯେତେ ଭାବୁଥାଏ ନୂଆ ଲାଗୁଥାଏ

      ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟର ଗନ୍ତାଘର ॥