ଅଧୁରା ସପନ

ତୁମେ ଥରେ ଆସିଥିଲ ସପନେ

ଲୁଚିଥିଲେ କୁଞ୍ଜବନେ ଗୋପନେ

ସଖାମାନେ ଭରମିଲେ

ସଖୀମାନେ ସରମିଲେ

ଅପେକ୍ଷାରେ ଥିଲେ ତେଣେ

ପିତା ମାତା ପୁରବାସୀ 

ଦ୍ୱନ୍ଦମୟ ଦୁନିଆର ସୋପାନେ ।

ଶରତର ତାରାଙ୍କିତ ଗଗନ

ଚାନ୍ଦ ଆଉ କୁମୁଦର ମିଳନ

ଜ୍ଯୋତ୍ସ୍ନା ଯେବେ ଥିଲା ରତ,

କବରୀ ଆଲୁଳାୟିତ

ସଜାଡ଼ନ୍ତେ ଖୋଜେ ତୁମ

ହୃଦୟେ କି ବିରାଜଇ

ମୋ ନିବିଡ଼ ଶ୍ରଦ୍ଧା-ପ୍ରେମ-ବନ୍ଧନ ।

ଜାଣି ଭାବେ ଜଡ଼ିଥିବି ପଣତେ

କର୍ତ୍ତବ୍ଯ କରମ ଭରା ଜଗତେ

ବ୍ଯସ୍ତ ହେଲି ସହଜନ

ସୁଖେ ଦୁଃଖେ ରାତ୍ର ଦିନ

ହେଲେ ତୁମର ସ୍ମରଣ

ଶ୍ରଦ୍ଧା ସ୍ପର୍ଶ ଶିହରଣ

ସନ୍ତାପିତ ହୃଦ ଭରେ ଅମୃତେ ।

ମୃଦୁ ମୃଦୁ ମଳୟର ପରଶେ

ରବି କରେ କମଳର ଉଲ୍ଲାସେ

ବିକଶିଥିବା ସୁମନେ

ମଧୁ-ମକ୍ଷିକା ଗୁଞ୍ଜନେ

ମିଳନର ବଂଶୀସ୍ୱନେ

ତୁମେ ହିଁ ତୁମେ ଅନ୍ତରେ

ଦେଖେ ମଧୁମୟ ପ୍ରେମ-ଆକାଶେ ।

ରକ୍ତିମ ଓଠ ସଲ୍ଲଜ ନୟନ

ଅନ୍ତର ବେଦନା କରେ ବୟାନ

ଅବାରିତ ଉନ୍ମାଦନା

ମଧୁ ମିଳନ ବାସନା

କାଶତଣ୍ଡି ପୁଷ୍ପ-ଶଯ୍ଯା

ପାଏ ନାହିଁ ରାହା ପ୍ରିୟେ

କେମିତି କରିବି ମାନଭଞ୍ଜନ ।

କାମନା-ଲଜ୍ଯାବନତ ନୟନ

ଦର-କଣ୍ଠ ଦର-ହସ-ବଦନ

ସଦ୍ଯ ସ୍ଫୁଟ କୁସୁମରେ

ଭ୍ରମର ଭ୍ରମେ ଭ୍ରମରେ

ତେସନେ ଭ୍ରମଇ ମନ

ଉଷା ଉଦ୍ଦାମ କିରଣ-

ଚୁମ୍ବନ ରଖେ ଅଧୁରା ସପନ ।