ମୋ ପ୍ରେମିକା କବି

ପ୍ରେମ  କରି ବସିଛି ତାକୁ, ସେ ବି ମୋତେ ଭଲ ପାଉଛି, 

କାଶତଣ୍ଡି  ଘାସ  ମଝିରେ,  ତ୍ରିବେଣୀ  ଘାଟରେ ଡାକିଛି ।

ସେ ତ ଜଣେ ମୃଗ ନୟନୀ, ତା ଆଖିରେ ଦେଖିଲେ ନିଶା, 

କେଶ  ତାର  କଳା ବାଦଲ,  ଖୋଲି ଦେଲେ ହୁଏ ବରଷା, 

କାଶତଣ୍ଡି  ଫୁଲ  ପରିକା,  ମୋତେ  ଦେଖି  ନାଚି  ଉଠୁଛି ।

ଓଠ  ତାର  ଗୋଲାପ  କଢ଼,   ହସ  ତାର  ମୁକୁତା  ଝରା, 

ଦେହ  ତାର  ପାନର  ଲତା,   ମନ  ତାର  ଦେହଟା ସାରା, 

ଅଙ୍କା  ବଙ୍କା  ପାଦ  ଥାପିକା,    ନଈ  ପରି  ଚାଲି  ଯାଉଛି ।

ସବୁ  ଗୁଣ  ଯାହା  ପାଖରେ,  ସେ  କେବଳ  ମୋ ପ୍ରେମିକା, 

ଯାହା  ପାଇଁ  ବଞ୍ଚିଛି  ମୁହିଁ,   ସେ  ତ  ଅଟେ  ମୋ  କବିତା, 

ମୁଁ  କାନ୍ଦିଲେ  କାନ୍ଦି  ଦେଉଛି,   ମୁଁ  ହସିଲେ  ହସି  ଉଠୁଛି ।