ମନର ମଣିଷ

ମନ ଯାହାଠାରେ ଲାଗିରହେ ଥରେ 

ମନର ମଣିଷ ସେହି 

ଅନ୍ତରକୁ ଖୋଲି ଆପଣାର କଥା 

ନଲୁଚାଇ ହୁଏ କହି ॥

ପରସ୍ପର ପ୍ରତି ପ୍ରିୟ ସମ୍ଭାଷଣ

କରି ପରାଣ ରଞ୍ଜନ

ହରି ନେଇପାରେ ମନର ମଣିଷ

ସହଜେ ଅପର ମନ ॥

ମନର ମଣିଷ ପାଶେ ଥିଲେ କ୍ଷଣେ 

ଦୂର ହୁଏ ସବୁ ଭୟ

ଯାହାର ନିକଟେ ହୋଇ ଯାଇଥାଏ 

ନିର୍ମଳ ମନ ହୃଦୟ ॥

ଅନ୍ତରର ସବୁ ଭାବ ଗୋଟି ଗୋଟି

ଫିଟାଇ ହୁଅଇ କହି 

ଅତି ଆପଣାର ପରି ଲାଗେ ଯିଏ 

ମନର ମଣିଷ ସେହି ॥

ନଲୋଡଇ ଧନ ନଲୋଡଇ ଯଶ

କେବଳ କିଣଇ ମନ

ମାନବ ସମାଜେ ଏପରି ସହଜେ 

ମିଳିବେ ଯେ କେତେ ଜଣ ??

ନିର୍ବିକାର ଭାବେ ଯିଏ ଅନୁଭବେ 

ଅପର କୁ ପ୍ରାଣ ସଖା

ପକ୍ଷପାତହୀନ ପରସ୍ପରମନ

ସ୍ନେହ ,ସହନଶୀଳତା ॥

ଥିଲେ ରହିବେନି ମଣିଷକୁ ମଣି

ମନର ମଣିଷ ବୋଲି 

ଏକ ଆରେକର ପ୍ରିୟ ସହଚର

ଭାବେ ଯେ ଉଭୟେ ଚଳି ॥

ଥାଆନ୍ତି ଜଗତେ ପରସ୍ପର ହିତେ 

ଉଭୟଙ୍କ ମନ ପ୍ରାଣ 

କରି ସମର୍ପଣ ନିଃସ୍ବାର୍ଥ ଉଦ୍ୟମ

ସାଧନେ ଉଭୟ ମନ ॥