ମନ୍ମୟ ଚିନ୍ତନ

ବହଳ ଶିଉଳି କ୍ଷଣେ ଭାବି ନିଏ

ଯେତେବେଳ ପାଦ ଥାପେ,,

ଡହକ ତାତି ବି ଅନୁଭବେ କେବେ

ଅସମତଳରେ ଗପେ l

ନୀଳ ଘାସ ଶେଜ ଜନ୍ମlଏ ମଉଜ

ପଥରକୁ ପାରି ପରେ,,

ମଥା ପର ଛାଇ ଯାଉଥିବୁ ହୋଇ

ପ୍ରଚଣ୍ଡ ଗ୍ରୀଷ୍ମ ଖରାରେ l

ପାଲ ଟଣା ମେଘ ପଟୁଆର ହୋଇ

ଝାପ୍ସା ଭାସମାନବସ୍ଥା,,

ଅନ୍ଧାର ଚପଳl ଆଲୋକର ଖେଳା

ଦେଖାଉ ଅକ୍ଳେସେ ରାସ୍ତା l

ପାଖେ ପାଖେ ଯେବେ ବାଟ ଚାଲୁଥିବୁ

ପଣତ ପରସ ପାଇ,,

ଶାନ୍ତିର ସମ୍ଭବ ପ୍ରତ୍ୟାଶା ମିଳଇ

ବନ୍ଧୁଟିଏ ଯାଉ ହୋଇ l