ମିଛ ଥିଲା ସେହି ଭାବ

ଅନନ୍ତ ଗମ୍ଭୀର     ଆକାଶେ ଗଭୀର

ଭାବନାର ଇତିହାସ

ଫୁଟାଇଲା ଯିଏ      ତାକୁ ପଢି ସିଏ

କରୁନି ତ ପରିହାସ !

ମୋର ଦୁର୍ବଳତା     କର୍ମ ବିଫଳତା

ଯାଇଥିଲା ଯାହା ବିତି

ତାତ୍ସଲ୍ୟ ନକର     ନୁହେଁ ସୁଖକର

ଜୀବନ ଘଟର ରୀତି ।

ଘଟେ ଥିଲା ଯାହା   ତାକୁ ନେଇ ଆହା

ଭାବୁଥିଲି ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ

ରସହୀନ କରି      ଭିନ୍ନଘଟେ ଭରି

ନେଇଗଲା କେଉଁ ବାଳୀ ।

ସରଳ ସେ' ହସ     କଲା ଯଦି ବଶ

ବିଡମ୍ବନା ଇଏ ବୋଲି

ପ୍ରଣୟ ଅର୍ଚ୍ଚନା       କିବା ପ୍ରବଞ୍ଚନା

କିପରି କହନ୍ତି ଖୋଲି ?

ଚାନ୍ଦିନୀ ରାତିରେ  ମିଶି ମୋ' ସାଥିରେ

କହି ପ୍ରୀତିକର କଥା

ନେଲେ ମଧ୍ୟ ମୋହି କିପାଇଁ ଯେ ଦ୍ରୋହୀ

କରିଗଲା ଦେଇ ବ୍ୟଥା !

ହସ ହସମୁଖେ    ଆସି ମୋ' ସମ୍ମୁଖେ 

ଚାଲିଗଲା ନିଦ ଭାଙ୍ଗି

ଆଲିଙ୍ଗନ ବିନା      ନିରର୍ଥକ ସିନା

ସ୍ବପ୍ନରୁ ଉଠିଲି ଜାଗି ।

ପ୍ରୀତି ସୁହାଗିନୀ     ଉଷାନୁରାଗିଣୀ

ରଚିଗଲା ମଧୁମାୟା

ଆତୁର ପଲକେ     ସହସା ଝଲକେ

ମୋହିନୀ ରୂପର ଛାୟା ।

ପାଥେୟ ସେ' ସ୍ମୃତି    କରିବାକୁ ଧୃତି

ନଥିଲା ତ ଆନ ପନ୍ଥା

ଆକାଶର ଫାଳେ    ଅରୁଣ କପାଳେ

ଉଲ୍ଲେଖ ହୋଇଛି ଯଥା ।

ଛୋଟ ଜୀବନରେ    ଏସବୁ ମନରେ

ହେଲେ ହେଉଥିବି ଗୁଣି

ନୀରବ ମୁଁ ଏବେ   କାହା ମୁଖୁ ଯେବେ

ଦୁଃଖକଥା ଦିଏ ଶୁଣି ।

ଉତ୍ତାପରେ ଜଳି      ପତ୍ରଝଡା ଭଳି

ଚଉଦିଗେ ଫୁଲ ଝରେ

ପାରୁନାହିଁ ଉଡ଼ି      ବିଷାଦରେ ବୁଡ଼ି

ମନଭୃଙ୍ଗ ଆଉଥରେ ।

ନୁହଁଇ ଅନ୍ୟଥା     ମୋର ଆତ୍ମକଥା

କହିଲେ ହେବନି ଲାଭ

ଭାବନାରେ ଥକି   ସାରିଛି ଗୋ ସଖୀ

ମିଛ ଥିଲା ସେହି ଭାବ ।