ମାୟା ସରୋବର

ତୋ ରୂପ ମାଧୁର୍ଯ୍ୟ ଭଗ୍ନ କଲା ଧର୍ଯ୍ୟ

ଆବେଗରେ ଗଲି ଭାସି

ପଦ୍ମ ବଦନାରେ ପଦ୍ମ ବନ ଭାବି

ପାଦ ମୋର ଗଲା ଖସି ।

ଅକାତ କାତ ତୋ ପ୍ରେମ ଗଭୀରତା

ମାପି ବାକୁ କଲି ମନ

ଲବଣ ସାଗର ପରି ମନ ତୋର

ହଜାଇଲା ବୁଦ୍ଧି ଜ୍ଞାନ ।

ଉବୁଡୁବୁ ଖାଇ ଜଳେ ଖସୁ ଥାଇ

ତୋ ପାଦେ ପଡେ ନଜର 

କେଉଁ ମାୟା ପୁର  ଆକର୍ଷିତ କଲା

ନୟନେ ଭାସେ ଅନ୍ଧାର ।

ଛଳ ତୋ ବସନ ପଙ୍କିଳ ସମାନ

ତନୁ ତୋ କଣ୍ଟକ ସମ

କେବେ ଭାନୁ ସ୍ପର୍ଶେ ମଧୁକର ଆଶେ

ବିତେ ତୋ ଛଳନା ମନ ।

ପତ୍ରେ ଢଳ ଢଳ ଜୀବନର ଖେଳ

କ୍ଷଣସ୍ଥାୟୀ ତାର ପ୍ରାଣ

ମାୟା ସରୋବର ପାଟରାଣୀ ତୁହି

ଛଳେ କରୁ ଆଲିଙ୍ଗନ ।

ଛନ୍ଦି ଦେଲୁ କଣ୍ଠେ ମୃଣାଳର ଫାଶ

ଯେହ୍ନେ ତୋ ଚରଣେ ଦାସ

ପ୍ରେମ ଜଳାଶୟେ ଆକର୍ଷିତ କରି

ପାନ କରାଇଲୁୁ ବିଷ ।

ଗୋଲକଧଦା ତୋ ପ୍ରେମ ବାଟିକା ଲୋ

ଆଉ ଆସିବିିିନିି ଧାଇଁ

ଜୀବିତ ରହିଲେ ମନ ତୁରଙ୍ଗକୁ

ବାନ୍ଧିବି ମୁଁ ରଶି ଦେଇ ।