ମାଆ

ମାଆଟି ସତେ କେଡେ ନିଜର

             ମମତାର ସେ ଖଣି,

ତା ପାଶେ ଥିଲେ ନଥାଏ ଦୁଃଖ

             ସୁଖର ସିଏ ମୁଣି ।

ମୁହଁକୁ ଦେଖି ଜାଣିପାରେ ସେ

             ମନ ଭିତର କଥା,

ନ କହିଲେବି ବୁଝି ପାରଇ

             ପେଟପିଠିର ବ୍ୟଥା ।

ପାଖରେ ବସି ପିଠି ଆଉଁସି

               ଖୁଆଇ ଦିଏ ସେହି,

ଅଝଟ ହେଲେ ବୁଝାଇ ଦିଏ

              ଜହ୍ନ ଦେଖାଇ ଦେଇ ।

ନିଦ ନହେଲେ ପିଠି ଥାପୁଡି

            ଗାଇଗାଇ ସେ ଗୀତ,

ଶୁଆଇ ଦିଏ କୋଳରେ ତାର

             ତା ପରି ନାହିଁ ମିତ ।

ପାଠପଢ଼ା ସେ ବୁଝୁ ନବୁଝୁ

              ପଢ଼ିବାପାଇଁ କହେ,

ବହିପତର,ଖାତା କଲମ ନିତି

              ସଜାଡି ଦିଏ ।

ସଞ୍ଜ ନଇଁଲେ ଚଉରା ମୂଳେ

              ସଞ୍ଜ ବତୀକୁ ଜାଳି,

ପିଲାଙ୍କ ଶୁଭ ମନାସୁ ଥାଏ

             ମୁଣ୍ଡିଆ ନିତି ମାରି ।

ଝାଳଦେହକୁ ପୋଛିଦିଏତା

             ପଣତ କାନିଧରି,

ସାରା ସଂସାରେ କହିଲ କିଏ 

             ହୋଇବ ମାଆ ପରି ।

ବାହାରେ ଯଦି ପିଲା ତା ଯାଏ

              ଏରୁଣ୍ଡି ପାଖେ ରହି,

କେତେ ଦିଅଁଙ୍କୁ ମୁଣ୍ଡିଆମାରି

              ଶୁଭ ମନାସୁ ଥାଇ ।

ପିଲା ଖାଇଲେ ତା ପେଟ ପୁରେ

               ପିଲା ଖୁସିରେ ଖୁସି,

କହିଲ କିଏ ଏମିତି ଅଛି ପେଟରୁ

                   ଦିଏ କାଟି ।

ରୋଗରେ କେବେ ପଡିଲେ ସିଏ

               ପାଖରେ ଥାଏ ବସି,

ପଚାରୁଥାଏ କେମିତି ଅଛୁ

             ଦେହମୁଣ୍ଡ ଆଉଁସି ।

ଦୂରେଥାଉକି ପାଖରେ ଥାଉ

               ପିଲାଙ୍କ ସୁଖ ଚାହେଁ,

ପିଲାଙ୍କ ପାଇଁ ଅନ୍ତରୁ ତାର

              ଆଶିଷ ଝରୁ ଥାଏ ।

ମାଆ ଭଳିଆ ମନର କଥା

              ବୁଝିବ କିଏ କହ,

ସାରା ସଂସାରେ ମାଆ ସମାନ

               ଜଣେ ତ କେହି ନୁହଁ ।

ପ୍ରତିଦାନ ସେ ଚାହେଁନି କିଛି

                କରେନି କିଛି ଆଶା,

ପିଲାଏ ତାର ରୁହନ୍ତୁ ସୁଖେ

               ଏଇ ତା ମନକଥା ।

ଦୁଃଖସୁଖର ଭଲମନ୍ଦର

              ସାଥୀଟି ଏକା ସିଏ,

ଇଚ୍ଛାମୋ ହୁଏ ତାପାଦ ତଳେ

               ଟିକିଏ ଲୋଟି ଯାଏ ।