ଲୁହ

ମୁଁ ମାପିପାରିଛି ତୁମର ଗଭୀରତାକୁ।

ପଢିପାରିଛି ତୁମ ପ୍ରକୃତ ସଂଜ୍ଞା କୁ।

ତୁମେ ତ ଆସ କେବେ ଆନନ୍ଦରେ ତ 

ପୁଣି କେବେ ବିଷାଦରେ।

କେବେ ଅମାନିଆ ନିର୍ଝରଣୀ ପରି ତ 

କେବେ ଲୁଚି ଯାଅ

 ମାଟିତଳ ଫଲ୍ଗୁ ପରି

ନୟନର ପଥଦେଇ

 ହୃଦୟର ଭୂତଳେ।

କେବେ ଚାନ୍ଦ ଧରିବାକୁ 

ଶିଶୁର ଅଝଟ ପଣରେ ତ

କେବେ ନିର୍ଯାତିତା ନଵଵଧୁର 

  ଅସହ୍ୟ କୋହରେ।

କେବେ ଦେଖା ଦିଅ ସୃଷ୍ଟିର

ସଫଳତାରେ ତ କେବେ 

ସ୍ରଷ୍ଟା ର ବିଫଳତାରେ।

କେବେ ତୁମେ ପାଇବାର 

  ଅସୀମ ଆନନ୍ଦରେ ତ  

କେବେ ଝରିପଡ ହରାଇବାର 

 ଗଭୀର ଦୁଃଖରେ।

କେବେ ବନ୍ଧନ ମୁକ୍ତ ଆଖିରେ ତ 

କେବେ କୋହର ଶିକୁଳିରେ।

 ମୁଁ ତୁମକୁ ଦେଖିଛି 

ଅଭିଶପ୍ତା ଝରା ଶେଫାଳୀର 

ବେଦନା ସିକ୍ତ ପାଖୁଡ଼ାରେ।

ସୀତାଙ୍କ କୋହ ଓ

ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କ ପ୍ରତିଜ୍ଞା ମଧ୍ୟରେ।

 ଲୁପ୍ତ ରୂପ ଦେଖିଛି ମୁଁ 

ଵୀରାଙ୍ଗନା ଲକ୍ଷ୍ମୀଵାଇ , 

ଦୁର୍ଗା ବତୀର ହୃଦୟରେ।

 ତୁମକୁ ଦେଖିଛି ଆଖି ସାମ୍ନାରୁ

ଅନାହାର ଶିଶୁର ଆଖିରେ ।

ଦାଦନ ଫେରନ୍ତା ଶ୍ରମିକ ଓ

ସର୍ବସ୍ବ ହରାଇଥିବା ଦୁଃଖିନୀର  

  ଶୁଖିଲା ମୁହଁରେ।

ଲୁହ,ତୁମେ ତ ଜନ୍ମନେଇଛ 

   ଵହିଯିଵା ପାଇଁ

ହେଲେ କେବେ ଧୋଇ ଦେଇ

 ପାରିଛ କି କାହାମନୁ ଗ୍ଲାନି ?