ଲୁହ

ମୁଁ ମାପିପାରିଛି ତୁମର ଗଭୀରତାକୁ

ପଢିପାରିଛି ତୁମ ପ୍ରକୃତ ସଂଜ୍ଞା କୁ

ତୁମେ ତ ଆସ କେବେ ଆନନ୍ଦରେ ତ

 ପୁଣି କେବେ ବିଷାଦରେ।

କେବେ ଅମାନିଆ ନିର୍ଝରଣୀ ପରି ତ

କେବେ ଲୁଚି ଯାଅ

ମାଟିତଳ ଫଲ୍ଗୁ ପରି

ନୟନର ପଥଦେଇ

ହୃଦୟର ଭୂତଳେ।

କେବେ ଚାନ୍ଦ ଧରିବାକୁ

ଶିଶୁର ଅଝଟ ପଣରେ ତ

କେବେ ନିର୍ଯାତିତା ନଵଵଧୁର

 ଅସହ୍ୟ କୋହରେ।

କେବେ ଦେଖା ଦିଅ ସୃଷ୍ଟିର

ସଫଳତାରେ ତ କେବେ

ସ୍ରଷ୍ଟା ର ବିଫଳତାରେ।

କେବେ ତୁମେ ପାଇବାର

  ଅସୀମ ଆନନ୍ଦରେ ତ 

କେବେ ଝରିପଡ ହରାଇବାର

 ଗଭୀର ଦୁଃଖରେ।

କେବେ ବନ୍ଧନ ମୁକ୍ତ ଆଖିରେ ତ

କେବେ କୋହର ଶିକୁଳିରେ।

ମୁଁ ତୁମକୁ ଦେଖିଛି

ଅଭିଶପ୍ତା ଝରା ଶେଫାଳୀର

ବେଦନା ସିକ୍ତ ପାଖୁଡ଼ାରେ।

ସୀତାଙ୍କ କୋହ ଓ

ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କ ପ୍ରତିଜ୍ଞା ମଧ୍ୟରେ।

 ଲୁପ୍ତ ରୂପ ଦେଖିଛି ମୁଁ

ଵୀରାଙ୍ଗନା ଲକ୍ଷ୍ମୀଵାଇ ,

ଦୁର୍ଗା ବତୀର ହୃଦୟରେ।

ତୁମକୁ ଦେଖିଛି ଆଖି ସାମ୍ନାରୁ

ଅନାହାର ଶିଶୁର ଆଖିରେ ।

ଦାଦନ ଫେରନ୍ତା ଶ୍ରମିକ ଓ

ସର୍ବସ୍ବ ହରାଇଥିବା ଦୁଃଖିନୀର 

ଶୁଖିଲା ମୁହଁରେ।

ଲୁହ,ତୁମେ ତ ଜନ୍ମନେଇଛ

ଵହିଯିଵା ପାଇଁ

ହେଲେ କେବେ ଧୋଇ ଦେଇ

ପାରିଛ କି କାହାମନୁ ଗ୍ଲାନି ?