ଲେଖନୀରୁ ପଦେ

ସାହିତ୍ୟ ସାଧନା ଜୀବନରେ ପଣ

ଚଉଦିଗ ନୀତି ନେଇ

ତଥାପି କାହିଁକି ପାରିଲିନି ଚିହ୍ନି

ଦୁନିଆକୁ ଥରେ ଭାଇ ।

ମା'ର ମମତା ବୁଝାଇ ଥିଲି ମୁଁ

ଭିଜା ଆଖି କୋହ ଧରି

ପୁଣି ଶ୍ରମିକର ସ୍ୱେଦ ବୁନ୍ଦା କଷ୍ଟ

ଲେଖନୀରେ ଥିଲି ପାରି ।

ତଥାପି କାହିଁକି ଉଡ଼ି ଗଲା ଲେଖା

ବିନା ପବନରେ ଆଜି

ବାହ୍ୟ ଆଡ଼ମ୍ବରେ ମଣିଷ ପଣିଆ

ସତେ କିବା ଗଲା ହଜି ।

ଲେଖନୀ ଚଳିଲା ନିଶା ନିବାରଣେ

ମଦ୍ୟପ କହିଲେ ମାର

କବୀଙ୍କ ଭାବକୁ କିଏ ବା ମାନିବ

କରୁଥାନ୍ତି ତିରସ୍କାର ।

ଉତ୍ସୃଖଳ ଜନେ ଲୋଲୁପ ନୟନେ

ଯେବେ ଦେଲେ ନୀଚ୍ଚ ଦୃଷ୍ଟି

କବୀର ଲେଖନୀ ବଢାଏ ଧମନୀ

ତଥାପି ଖାଏ ସେ ମୁଷ୍ଟି ।

ସତ୍ୟ ଆଲୋକର ଅନ୍ୱେଷଣ ପଡେ

କପଟର ପାଦ ତଳେ 

ମୁଖ ଖୋଲି ଦେଲେ ଯେହ୍ନେ ବହ୍ନି ଦହେ

ସ୍ଵାର୍ଥପର ଦସ୍ୟୁ ଦଳେ ।

ଶାନ୍ତି ବାର୍ତ୍ତା ବାଢି ଯାଉ ମୋ ଜୀବନ

ନହେଉ ସେ ବାସ୍ନାଭରା 

ତଥାପି ମୋ ପ୍ରାଣ ସହଯୋଗେ ଥିବ

ହୁଏ ପଛେ ଦିଗହରା ।