ଲାବଣ୍ୟବତୀ

ସୁଗନ୍ଧା ସନ୍ଧ୍ୟା ମୁଁ, ତୁଳସୀ ଚନ୍ଦନ 

  ସନ୍ଧ୍ୟାଦୀପ ମୋର ସାଥୀ,

ଓଡିଶା ମାଟିର  ସଦା ସୁଲକ୍ଷଣୀ

  ମିତ ମୋ' ପୁଣ୍ୟ ସଂସ୍କୃତି ।

ପୃଷ୍ଠା ପୃଷ୍ଠା ପ୍ରୀତି  ମମତା ପଣତେ

   କୋଟି କୋଟି କାହ୍ନା ମା' !

କେତେବେଳେ ରାତ୍ରୀ-ଅଭିସାରିକା ମୁଁ

   ଲାବଣ୍ୟବତୀ ମୋ' ନାଁ ।

ରକ୍ତ ଅରୁଣିମା  ମୋ' ମଥା ସିନ୍ଦୂର

   ରୁଣୁ ଝୁଣୁ ମୋ' ପାଉଁଜି,

ଓଢଣୀରେ ମୋର ଆର୍ଯ୍ୟ ସଂସ୍କୃତିର

    ପବିତ୍ରତା ଯାଏ ହଜି ।

ଆଖିରେ ସରମ  ଓଠରେ ନରମ

   ମିଠା ମିଠା ବଦାନ୍ୟତା,

ସେଇଥିପାଇଁ ମୁଁ ଦୁହିତା ବୋଲାଏ

   ଦୁଇ କୁଳ ପାଇଁ ହିତା ।

ଥିଲି ବାପା କୋଳେ ଗେହ୍ଲେଈ ସକାଳ

   ଆଜି ମୁଁ ସ୍ତିମିତା ସନ୍ଧ୍ୟା ।

ଆସୁଛି ଆଗକୁ ମୋ' ଶେଷ ଶୟନ

  ମାତୃ କୋଳେ ନୁହେଁ ବନ୍ଧା ।

ପତିବ୍ରତା ପଣେ  ସଂଭ୍ରମ ଅର୍ପଣେ

   ସାଜେ ମୁଁ ଅଙ୍କଶାୟିନୀ,

ଦିବ୍ୟ ଦେବାଳୟ ଶିବ ପାର୍ବତୀଙ୍କ

   ପୁଣ୍ୟ ପବିତ୍ରତା ଘେନି ।

ପ୍ରେମ ପାଇଁକି ମୃଣ୍ମୟୀ ପ୍ରଣୟିନୀ

    ସନ୍ତାନ ପାଇଁ ଜନନୀ,

ଦୁର୍ବାର ରାକ୍ଷସ ଦୁଷ୍କର୍ମ ସଂହାରେ

    ସାଜେ ମହିଷମର୍ଦ୍ଦିନୀ ।

    

ସହନଶୀଳତା   ଅଙ୍ଗ ଆଭୂଷଣ

    ସର୍ବଂସହା ମୁଁ ବସୁଧା,

ରୂପରେ ରଙ୍ଗରେ ଚରିତ୍ର ଭିତ୍ତିରେ

   ନାରୀ ମୁଁ, ସ୍ୱୟଂ ବିବିଧା ।

ହେ ସଭ୍ୟ ସମାଜ କରନାହିଁ ମୋତେ

    ଶ୍ରୀରାମ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ସୀତା,

ନାରୀ ମୁଁ,ସାମାନ୍ୟା, ମୁଁ ଅସାଧାରଣା

    ମର୍ତ୍ତ୍ୟର ବାଲ୍ୟ ବନିତା ।

କାହା ଅର୍ଦ୍ଧାଙ୍ଗିନୀ, କାହାର ଜନନୀ,

    ଭଗ୍ନୀ ବନିତା କଲ୍ୟାଣୀ,

ସୁଲଗ୍ନା ସୁକନ୍ୟା   ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣା ଅପର୍ଣ୍ଣା

    ଉତ୍କଳ ମାଟି କାହାଣୀ ।