କଥନି କରଣୀ ଏକ ହେଉ

ଅମ୍ଳଯାନ ଦିଅଇ ସିଏ ଆମକୁ ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁ, 

ଗଛ ଓ ଲତା ଥିଲେ

କ୍ଳାନ୍ତ ପଥିକ ଥକା ମେଣ୍ଟାଏ ପାଇ ଶୀତଳ ଛାଇ 

ଗଛକୁ ଯତନ କଲେ ।

ନୂଆ ସମୟ ଆସିଲା, ଯୁଗ ବଦଳିଲା ମାନବିକତା

ଗୁଣ ସବୁ ବି ଗଲା,

ସ୍ବାର୍ଥକୈନ୍ଦ୍ରିକ ମୋହ ଗ୍ରସ୍ତ ହୋଇ ସରବ ସମ୍ପର୍କକୁ 

ମଣିଷ ନଷ୍ଟ କଲା ।

         

ଗଛ ସବୁ କାଟିଲେ, ତା ବିନା ବଞ୍ଚି ପାରେ କି,

କେ ମଣିଷ ପଶୁ ପକ୍ଷୀ

ଜାଣିନ କି ଯତନ କଲେ, ଗଛ ସଦା ପୋତିଲେ 

ହୋଇବା ସିନା ସୁଖି ।

ଆମ ଦୁଷ୍ଟ ବୁଦ୍ଧିରୁ ଆଜ ଦେଖ ଲୁହ ବହୁଛି ମୃତ 

ପ୍ରାୟ ନଦୀର ଆଖିରୁ 

କେବେ କୁହ, ଏ ମୃତ ପୃଥିବୀକୁ ବଂଚେଇବା, 

ନିଜେ ମରିବା ପୂର୍ବରୁ ।

ଜଳ ବିନା ପରା ସୃଷ୍ଟି ନାଶ, ଜଳ ବହୁଳେ ମଧ୍ୟ

 ହୁଏ ପରା ପ୍ରଳୟ,

ପ୍ରକୃତିର ବିଚିତ୍ର ଏଇ ସୃଷ୍ଟି, ନିୟମକୁ ଭଗ୍ନ କରୁ, 

ବୁଦ୍ଧି କରି ଅପଚୟ ।

ଜଳ ହିଁ ଜୀବନ, ରଖେ ପ୍ରାଣୀର ପ୍ରାଣ, ପ୍ରମାଣ 

ତ ଏ ଧରାରେ,

ଅନ୍ବେଷଣ ଗବେଷଣା ରତ ରହି ଖୋଜୁ ଜଳ ଚନ୍ଦ୍ର 

ଓ ମଙ୍ଗଳରେ  ।

ସମୟର ଖେଳରେ ପ୍ରଳୟ ହୋଇଛି, ପାଇବ 

ମହାଭାରତ ଯୁଦ୍ଧରେ,

ଏ ମଣିଷ ଦେଖିଛି ପ୍ରଳୟ, ନାଗାସାକି ଆଉ 

ହିରୋସୀମାର ଯୁଦ୍ଧରେ ।

ପ୍ରଳୟ ଉପରେ ଏହି ଭବେ, କୁହ କଳ୍ପ କଳ୍ପlନ୍ତ

ରେ କିଏ ବା ଅଛି,

ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ହେଉ, ହେଉ ଛତ୍ରପତି ହେଉ ବା ସେ

ପୁଣି ତ୍ରିଲୋକପତି ।

ଭଲ ବୁଦ୍ଧି ଆସୁ, ଚାଲ ମିଳିମିଶି ଗଛ ଲଗାଇବା 

ବନାନୀ କରିବା ସୃଷ୍ଟି,

ଧରଣୀ ବକ୍ଷରେ ବଣ ପାହାଡ ପର୍ବତକୁ ରଖିଲେ, 

ଧରିତ୍ରୀ ପାଇବ ବୃଷ୍ଟି  ।

ବିକାଶ ନାମରେ ବିନାଶ କରୁଛେ, ସଦା ଧରାରୁ 

କରୁ ବୃକ୍ଷ ଶୂନ୍ୟ,

କଳ କାରଖାନା ଛତୁ ପରି ଗଢି ଉଠି ବଢାଉଛି 

ଖାଲି ପ୍ରଦୂଷଣ ।

କୃତ୍ରିମତାରେ ବାୟୁମଣ୍ଡଳରେ ରୋଗର ଜୀବାଣୁ 

କରୁଅଛେ ରୋଗ ସୃଷ୍ଟି,

ପ୍ରଦୂଷଣେ ଧରାପୃଷ୍ଠ ଜଳ ନିମ୍ନଗାମୀ ହୁଏ ସଦା 

ଘଟୁ ଅଛି ଅନାବୃଷ୍ଟି ।

କୁହ ଅମୃତର ସନ୍ତାନ, ଅବକ୍ଷୟ ହୁଏ ଦିନୁ ଦିନ 

ସ୍ଥିତି ସୁଧୁରିବା କି କେବେ

ପ୍ରକୃତି ଦେଇଆସି ଥିବା ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧା ର ଧାରାକୁ 

ରକ୍ଷା କରିବା କି କେବେ ।

କରୁଛ ଯଦି ନିଜେ ଅନୁଭବ, ବଦଳିବାକୁ ହେବ 

ହେ ମୋ ମଣିଷ ଜାତି  

କଥନି କରଣୀ ଏକ ହୋଇଗଲେ, ବଦଳିଲେ ସିନା 

ଦୁନିଆ ହସିବ ଉଠି ।