କଳ୍ପବଟ

ଅର୍ଦ୍ଧନାରୀଶ୍ୱର ସ୍ୱୟଂ ନୀଳକଣ୍ଠ

   ଏ ପୃଥିବୀ କଳ୍ପବୃକ୍ଷ

ସବୁଜ ସୁନ୍ଦର  ଅମୃତ ସୁଫଳେ

  ଶସ୍ୟ ଶ୍ୟାମଳ ତା ବକ୍ଷ ।

ନୀରବ ନିଶ୍ଚଳେ ମଗ୍ନ ତପସ୍ୟାରେ

    ଭସ୍ମ ବିଭୂତି ମଣ୍ଡିତ

ଧ୍ୟାନ ହେଲେ ଭଗ୍ନ ବାଜଇ ଡମ୍ବରୁ

    ପ୍ରକୃତି ହୁଏ କୂପିତ ।

ତାଣ୍ଡବ ନୃତ୍ୟରେ କମ୍ପଇ ବସୁଧା

    ନୟନୁ ନିସର୍ଗେ ଅଗ୍ନି

ମହାପ୍ରଳୟର ଶୁଭେ ହା ହା କାର

   ପ୍ରମାଦ ଗଣେ ଧରଣୀ ।

କ୍ଷିତି ଅପ ତେଜ ବ୍ୟୋମ ଓ ମରୁତ

     ମଧୁର ସୁସମନ୍ୱୟେ

ସୃଷ୍ଟି ଆଦିମୂଳ  ସଦାଶିବ ତୁଷ୍ଟେ

   ଜୀବନ ସୃଜେ ସମ୍ଭବେ ।

ସ୍ଵାର୍ଥ ଅହଙ୍କାରେ ଭାବୁଛି ମଣିଷ

    ନିଜେ ସର୍ବ ଶକ୍ତିମାନ

ତା ଅବିମୃଶ୍ୟତା ନୀଚ୍ଚ ସ୍ୱଳ୍ପ ଜ୍ଞାନ

   ଧ୍ୱଂସକୁ କରେ ଆହ୍ୱାନ ।

ତାର ଅପକର୍ମ  ଅସାଧୁ ଉଦ୍ୟମ

    ଦୁରାଚାର ପ୍ରଦୂଷଣ

ଛାୟା ମାୟାସୁର ଗୋଡାଉଛି ପଛେ

    ଦୁଷ୍ଟ ରାକ୍ଷସ ସମାନ ।

ତାର ସୁକର୍ତ୍ତବ୍ୟ  ଅଟଇ କେବଳ

    ରହି ସଦା ସଚେତନ

ମାଳିଟିଏ ମଣି  କଳ୍ପବଟ ଟିର

   ନେବା ଉପଯୁକ୍ତ ଯତ୍ନ ।

ଆଚରି ସଂଯମ ହିଂସା ଦ୍ୱେଷ କ୍ରୋଧ

    ମଙ୍ଗଳ ସୃଜନ କର୍ମ

କରିବା ଉଚିତ  ସର୍ବେ ସହଯୋଗ

   ସତ୍ୟ ରକ୍ଷା ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଧର୍ମ ।