କଳଙ୍କିନୀ

ସମାଜର ଦାଣ୍ଡେ ଚରିତ୍ରହୀନା ମୁଁ

ନାଁ ମୋର ଯେ ଗଣିକା

ରାତି ସରିଗଲେ ବାସ ହଜିଯାଏ

କଳଙ୍କିନୀ ହୁଏ ଡକା ।

କେହି ଜାଣେନାହିଁ ଏ କଳଙ୍କିନୀର

କଳଙ୍କିତ ଇତିହାସ

ନିଜ କଳଙ୍କକୁ ଗୁପତେ ଛଡାଇ

ଆସନ୍ତି ମୋହର ପାସ ।

କେତେ କିଏ ନର ଯୁବକଠୁ ବୃଦ୍ଧ

ଦେହ ଜ୍ବାଳେ ଟାଣିହୋଇ

ଆସନ୍ତି ନିଶାର ଅନ୍ଧାର ଚାଦରେ

ପାପକୁ ପ୍ରାଣରୁ ଧୋଇ ।

ଗଙ୍ଗା ସିନା ଧୋଏ କରମର ପାପ

ହେଲେ ପାପ ସରେନାହିଁ

ମୁଁ ହିଁ ସିନା ଧୋଏ ଦେହର ଉତ୍ତାପ

କଳଙ୍କିନୀ ଜଗ ପାଇଁ ।

କାର ଲାଗେ ନାହିଁ ସ୍ତିରୀଠାରେ ମନ

କାର ଅନୁଭୁତି ଲୋଡ଼ା

କାକୁ ଦିଏନାହିଁ ମଉକା କେ ନାରୀ

କିଏ ଖାଇଥାଏ ତଡ଼ା ।

ଏ କଳଙ୍କିନୀର କାଳୀମା ନଗରେ

ଭଦ୍ରତାର ନାହିଁ ଚିହ୍ନ

ମୁଁ ବି ଗୋଟେ ନାରୀ କାହାର କନିଆ

ଦୁରୁଭାଗେ ହୀନିମାନ ।

ଯେବେ କରେ ସଭ୍ୟ ନର ସମାଜରେ

ମା କାଳୀ ଅଭ୍ୟର୍ଥନା

ଗଣିକା ଦୁଆର ମାଟି ଲୋଡ଼ା ହୁଏ

ଇଏ କି ସତେ ଭର୍ତ୍ସନା ।

ବେଶ୍ୟାଠାରୁ ସେହି ନାରୀ ଅତି ନୀଚ

ମାଗଣାରେ ଦେହ ବିକେ

ପତି ବରଣର ପୂର୍ବରୁ ଅନେକ

ବାର ଉଲଗ୍ନ ପଲଙ୍କେ ।

ଆଜିର ସମାଜେ ଖୋଲା ଆହ୍ୱାନ ମୋ

କାମନା ତେଜିଲେ ମନେ

ସ୍ୱାଗତ କରୁଛି ଏ କଳଙ୍କିନୀ ଯେ

ଧର୍ଷଣ ଥମୁ ଭୁବନେ ।