ଅଫେରା ଅତିଥି

ଅନୁଭବ କେଜାଣି କାଇଁ ମୋ ଦରମରା ହେଇଯାଏ

କବିତାର ପଦ ଉଠାଏନା ପାଦ

କାଗଜ କଲମ ଧରି ଲେଖି ପାରେନାହିଁ

ଥକା ମାରିଯାଏ ହାତ ।

ପ୍ରେମ, ପ୍ରକୃତି, ସଙ୍ଗୀତ, ସାହିତ୍ୟ

ଅଦ୍ଭୁତ ସଂଯୋଗ ଏମାନଙ୍କର

କିନ୍ତୁ ମଲା ହୃଦୟ କି ବା ଜାଗା ଦିଏ ସେସବୁକୁ

କେବେ କେମିତି ଅଦିନା ମେଘ ଆସିଗଲେ ଆକାଶକୁ ଅନ୍ଧାରି ରଙ୍ଗରେ ସଜେଇଦେଇ ।

ପବନର ତାଳେ ତାଳେ ଗଛ, ଲତା, ପତ୍ର ସବୁ

ଦୋହଲି ଦୋହଲି ଅସ୍ଥିର ମନକୁ କେନ୍ଦ୍ରିତ କରିଦେଲେ ପବନର ଶୀତଳତା ଓ ସଙ୍ଗୀତର ଉଷ୍ମତାରେ

ଯେବେ ଲୋମ ଟାଙ୍କୁରୀ ଉଠେ ।

ସେବେ କେଜାଣି କାଇଁ କେଉଁ ବେଳର ଏକ ଅଜଣା ମାଦକତାର ପୁନରାବୃତ୍ତିରେ ଦେହ ଶିହରି ଯାଏ

କିନ୍ତୁ ଆବେଗର କମ୍ପନ ଶବ୍ଦ ହୋଇ ଝରିପଡ଼ିବା ପୂର୍ବରୁ ସବୁକିଛି ଯେପରି ମିଳେଇଯାଏ ।

ଫେରା ଫଗୁଣର ଚୋରା ଉନ୍ମାଦରେ

ଅଫେରା ଅତିଥିର ଅସ୍ବଚ୍ଛ ଚେହେରା

ଅନ୍ଧକାରରେ ଢାଙ୍କି ହୋଇଯାଏ

ପ୍ରେମରଙ୍ଗ ନିଃଶେଷିତ ପ୍ରାଣ ଖୋଜେ

ପ୍ରେୟସୀ ତରୁଣୀର ସଙ୍ଗମ ।

ପୁଣିଥରେ

ସେ ଚିତ୍ରଭରା ଦୁନିଆର ନିଦ୍ରାଶୂନ୍ୟ

ରାତ୍ରିର ପୁନରାଗମନ ପୁଣିଥରେ

ମନେ ମନେ ଅଧୀର ମନ ଭିକ୍ଷା କରେ

କରେ ତ କରେ ପୁଣି କାହାକୁ ।

ଶୂନ୍ୟରେ!

ଫେରେଇଦେ ମୋ ମିଠା ଫଗୁଣର ନାଲି ଅବିର

ମୋ ବ୍ୟଥିତ ହସ୍ତର ଶାଣିତ ଶକ୍ତି

ଦେ ଟିକେ ଭରି ମୋ ଖାଲି କାଗଜର ଧୂସର ପୃଷ୍ଠାରେ ଅଗଣିତ ଦାନା ରଙ୍ଗ ଅବିରର ।